Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 1. Intra le Cavo de Conilio

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

1. Intra le Cavo de Conilio

Alice comenciava a sentir se multo fatigate de seder se con su soror sur le ripa, e de haber nihil a facer: un o duo vices illa habeva spiate le libro que su soror legeva, ma il non habeva picturas o conversationes in illo, ‘e de que servi un libro,’ pensava Alice ‘sin picturas o conversationes?’

Dunque illa ponderava in su proprie mente (tanto ben como illa poteva, perque le die calide la faceva sentir se multo somnolente e stupide), si le placer de facer un guirlanda de margaritas valerea le pena de levar se e colliger le margaritas, quando subito un Conilio Blanc con oculos rosate passava currente presso illa.

Il habeva nihil de tanto remarcabile in illo; ni Alice trovava tanto extraordinari audir le Conilio se dicer, ‘Oh vita! Oh vita! Io arrivara in retardo!’ (quando illa lo pensava multo postea, il occurreva a illa que deberea haber se meraviliate de isto, ma in ille tempore toto semblava assatis natural); ma quando le Conilio vermente tirava un horologio del tasca de su gilet, e lo reguardava, e tunc se hastava a sequer, Alice subito se poneva in pede, perque il fulgurava in su mente que illa nunquam habeva viste antea un conilio ni con un tasca in le gilet, ni con un horologio pro tirar de illo, e ardente de curiositate, illa curreva trans le campo post illo, e fortunatemente arrivava justo a tempore de vider lo saltar a basso intra un grande cavo de conilio sub le sepe.

In le instante sequente, a basso vadeva Alice post illo, sin considerar al minus un vice como realmente illa exirea de ibi.

Le cavo de conilio continuava recto como un tunnel pro alcun cammino, e tunc se inclinava subito a basso, tanto subito que Alice non habeva un momento pro pensar de stoppar se ante que illa se trovava cadente intra un puteo multo profunde.

O le puteo era multo profunde, o illa cadeva multo lentemente, perque illa habeva abundantia de tempore durante que descendeva pro reguardar circum illa e demandar se de lo que evenirea proximo. Primo, illa essayava mirar a basso e discerner lo que la advenirea, ma il era multo obscur pro vider qualcosa; tunc illa reguardava al lateres del puteo, e notava que illos era plenate con armarios e plancas de libros; hic e ibi illa videva mappas e picturas pense con cavilias. Illa prendeva un jarra de un del plancas durante que illa passava; illo era etiquettate como ‘MARMELADA DE ORANGE’, ma, a su grande disappunctamento, illo era vacue: il non la placeva laxar le jarra pro timor de occider alcuno, dunque succedeva in poner lo in un del armarios durante que illa cadeva preter illo.

‘Ben!’ se diceva Alice mentalmente, ‘post un cadita assi grande como iste, io pensara nihil de cader rolante le scalas! Quante brave illes tote me trovara in casa! Perque, io querelarea nihil, mesmo si io cadeva del alto del casa!’ (le qual era probabilemente ver.)

A basso, a basso, a basso. Finira nunquam le cadita! ‘Io me demanda quante millias io ha cadite usque ora?’ illa diceva in alte voce. ‘Io me approxima a alicubi presso le centro del terra. Lassa me vider: illo debe esser quatro milles millias a basso, io pensa—' (como tu vide, Alice habeva apprendite plure tal cosas in su lectiones in le classe scholar, e ben que iste non era un opportunitate multo bon pro ostentar su cognoscentia, perque il habeva necuno pro ascoltar la, repeter in alte voce ancora era un bon practica)’ — si, isto es circa le distantia correcte— ma tunc io me demanda, que Latitude o Longitude io attingeva?’ (Alice habeva nulle idea de que era Latitude o Longitude, ma pensava que illos era belle grande parolas a dicer.)

 

Tosto illa comenciava de nove. ‘Io me demanda si io cadera trans le integre terra! Quanto amusante il semblara surger inter personas que ambula con le capite a basso! Le Antipathias, io pensa—' (illa assatis gaudeva de que necuno ascoltava iste vice, viste que illo non sonava realmente como le parola correcte) '— ma io debera questionar les qual es le nomine del pais, nonne. Per favor, seniora, es hic Nove Zelanda o Australia?’ (e illa essayava facer un reverentia durante que illa parlava—imagina facer un reverentia durante que tu cade per le aere! Pensa que tu succede a facer lo?) ‘E qual pueretta ignorante illa pensara que io es pro haber questionate! No, io debe nunquam questionar: forsan io lo videra scripte alicubi.’

 

A basso, a basso, a basso. Il non habeva altere cosa a facer, dunque Alice tosto comenciava a parlar de nove. ‘Dinah me regrettara multo iste vespere! Io lo pensa!’ (Dinah era le catta) ‘Io spera que illes se memora de su platto de lacte al hora del the. Dinah mi car! Io desira que tu era hic in basso con me! Il ha nulle muses in le aere, io lo time, ma tu poterea attrappar un vespertilion, e illo es multo simile a un mus, nonne. Ma esque cattos mangia vespertiliones, io demanda?’ E ora Alice comenciava a sentir se assatis somnolente, e continuava a dicer se, in un maniera soniator, ‘Esque cattos mangia vespertiliones? Esque cattos mangia vespertiliones?’, e alcun vices, ‘Esque vespertiliones mangia cattos?’ perque, vide tu, como illa non poteva responder ambe questiones, il non importava le direction que illa los poneva. Illa sentiva que illa addormiva, e habeva justo comenciate a soniar que illa ambulava mano in mano con Dinah, e la diceva multo seriosemente, ‘Ora, Dinah, dice me le veritate, ja mangiava tu un vespertilion?’ quando subito, tomp! tomp! a basso illa se batteva verso un pila de ramettos e folios sic, e le cadita se finiva.

Alice ni un poco se feriva, e illa saltava ponente se in pede in un instante: illa mirava supra, ma toto era obscur in alto; ante illa esseva un altere longe passage, e le Conilio Blanc era ancora in vista, e illo se hastava a descender lo. Il non habeva un instante a perder: partiva Alice como le vento, e arrivava justo a tempore de audir lo dicer, durante que tornava un angulo, ‘Oh mi aures e mustachios, quanto tarde il deveni!’ Illa era presso detra illo quando illa tornava le angulo, ma le Conilio non era plus visibile: illa se trovava in un longe e basse sala, que era illuminate per un fila de lampas suspense del tecto

 

Il habeva portas circum tote le sala, ma illos tote era serrate; e post que Alice habeva percurrite tote le cammino de un latere al altere, essayante cata porta, illa ambulava tristemente per le centro, e se demandava como exir de ibi.

Subito illa trovava un tabuletta de tres gambas, tote facte de vitro solide; il habeva nihil sur illo excepte un minuscule clave aurate, e le prime pensata de Alice era que illo poterea pertiner a un del portas del sala; ma, qual pena! o le serraturas era troppo grande, o le clave era troppo parve, ma in omne caso illo non aperirea qualcunque de illos. Totevia, circulante un secunde vice, illa trovava un parve cortina que illa non habeva notate antea, e detra illo era un portetta circa dece-cinque pollices [quaranta centimetros] alte: illa essayava le clavetta aurate in le serratura e, a su grande delecto, illo capeva!

Alice aperiva le porta e discoperiva que illo menava a un parve passage, non major que un cavo de ratto: illa se geniculava e reguardava, trans le passage, le jardin plus adorabile que jammais on habeva viste. Quanto illa aspirava exir de ille sala obscur, e vagar inter ille lectos de flores splendide e ille fontanas fresc, ma illa non poteva al minus passar su capite trans le ostio del porta; ‘e mesmo si mi capite lo transversava,’ pensava le povre Alice, ‘il haberea multo poc utilitate si non lo transversa alsi mi humeros.’ Oh, io desira que io poteva recolliger me como un telescopio! Io pensa que io succederea, io solo debe discoperir como comenciar.’ Como tu vide, tante cosas extraordinari succedeva ultimemente, que Alice habeva comenciate a pensar que multo poc cosas de facto era vermente impossibile.

Il semblava que de nihil servirea attender presso le parve porta, dunque illa retornava al tabula, con alcun sperantia de trovar un altere clave sur illo, o al minus un libro de regulas pro recolliger personas como on face con telescopios: iste vice illa trovava un parve bottilia sur illo, (‘le qual certemente non era hic antea,’ diceva Alice,) e circum le collo del bottilia esseva un etiquetta de papyro, con le parolas ‘BIBE ME’ bellemente impresse sur illo in grande litteras.

Il era toto multo ben que illo diceva ‘Bibe me’, ma le sage parve Alice non lo facerea precipitatemente. ‘No, io lo reguardara primo,’ illa diceva, ‘e vider si on lo marcava “veneno” o non’; perque illa habeva legite plure belle historiettas super pueros qui habeva essite ardite, e devorate per bestias salvage e altere cosas displacentes, toto a causa de que illes non memorava le regulas simple que lor amicos los inseniava: per exemplo, que un attisator calide te ardera si tu lo prende per troppo tempore; e que si tu talia tu digito multo profundemente con un cultello, illo sole sanguinar; e illa non habeva jammais oblidate de illo, si tu bibe multo de un bottilia marcate ‘veneno,’ il es quasi certo que te malfacera, plus tosto o plus tarde.

Totevia, iste bottilia non era marcate ‘veneno,’ dunque Alice se aventurava a gustar lo, e trovante lo multo agradabile, (illo habeva de facto un tal sapor que misceva ceresia acre, crema anglese, ananas, gallina de India rostite, caramello, e toasts con butyro calide,) illa multo tosto lo bibeva toto.

Que sensation curiose!’ diceva Alice; ‘Io senti que io me recollige como un telescopio.’

E assi esseva de facto: illa habeva ora solmente dece pollices [vinte-cinque centimetros] alte, e su facie se reavivava a pensar que illa habeva ora le grandor juste pro transversar le portetta e arrivar al jardin adorabile. Primo, totevia, illa attendeva alcun minutos pro vider si illa se contraherea plus ultra: Illa se sentiva un poco nervose sur isto; ‘perque isto poterea finir, nonne,’ se diceva Alice, ‘con io disparente me completemente, como un candela. Io me demanda lo que io esserea tunc?’ E illa essayava imaginar lo que le flamma de un candela es post le candela se extingue, perque illa non poteva memorar jammais haber viste tal cosa.

Post un poco, discoperiente que nihil de plus eveniva, illa decideva ir al jardin immediatemente; ma, guai pro povre Alice! Quando illa arrivava al porta, illa trovava que illa habeva oblidate le clavetta aurate, e quando illa retornava al tabula pro illo, illa trovava que illa non plus poterea attinger lo; illa poteva vider lo assatis ben trans le vitro, e illa essayava su melior a scander un del gambas del tabula, ma illo era troppo lubric; e quando illa se habeva fatigate de essayar, le povretta se sedeva e plorava.

‘Va te, de nihil servi plorar de iste maniera! se diceva Alice, assatis severmente; ‘Io te consilia sortir iste minuta!’ Illa generalmente se dava multo bon consilios, (totevia illa multo rarmente los sequeva), e alcun vices illa se reprimendava tanto severmente que apportava lacrimas a su oculos; e un vice illa memorava de essayar batter in su proprie aures pro haber se fraudate in un joco de croquet que illa jocava contra se mesme, perque iste curiose puera amava finger que illa era duo personas. ‘Ma illo de nihil servi ora,’ pensava le povre Alice, ‘finger que io es duo personas! Per que, le poco que restava de me non suffice ni pro facer un persona presentabile!’

Tosto su oculos se dirigeva a un cassetta de vitro que jaceva infra le tabula: illa lo aperiva, e trovava in illo un torta multo parve, sur le qual le parolas ‘MANGIA ME’ era bellemente marcate con uvas sic. ‘Ben, io lo mangiara,’ diceva Alice, ‘e si illo me face major, io pote attinger le clave; e si illo me face minor, io pote reptar infra le porta; dunque de qualcunque maniera io arrivara al jardin, io non me importa lo que eveni!’

Illa mangiava un morsello, e se diceva anxiosemente, ‘Major o minor? Major o minor?’, prendente su mano sur le alto de su capite pro sentir si le altura augmentava o diminueva, e illa deveniva assatis surprise de sentir que illo remaneva le mesme: securmente, il es lo que generalmente eveni quando on mangia torta, ma Alice se habeva habituate tanto a expectar que cosas extraordinari eveni, que il semblava enoiose e stupide si le vita continuava de maniera commun.

Dunque illa se effortiava, e multo tosto terminava le torta. 

(Continua postea...)

Notas:

• Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
• Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2016, tote le derectos de iste traduction es reservate.