2017-07-08

Tabacheria

Io es nihil
Io nunquam essera plus que nihil
Io non pote voler esser plus que nihil
In despecto de illo, io ha in me tote le sonios del mundo.

Fenestras de mi camera,
De mi camera de uno inter le milliones del mundo que necuno sape qui es
(E si uno sapeva,  que saperea?)
Vos reguarda le mysterio de un strata transversate constantemente per gente,
Un strata inaccessibile a tote le pensatas,
Real, impossibilemente real, certe, incognoscibilemente certe,
Con le mysterio del cosas sub le petras e le esseres,
Con le morte a poner humiditate in le parietes e capillos blanc in le homines,
Con le Destino a conducer le carretta de toto per le stata de nihil.

Io es hodie vincite, como si io sapeva le veritate.
Io es hodie lucide, como si io esseva a morir,
E non habeva plus fraternitate con le cosas
Sinon un adeo, iste casa e iste latere del strata deveniente
Le fila de wagones de un traino, e un partita sibilate
De intra mi capite,
E un succussa de mi nervos e un strider de ossos in le vader.
Registration in audio per Eduardo Ortega González

Io es hodie perplexe como uno qui ha pensate e trovate e oblidate.
Io es hodie dividite inter le loyaltate que io debe
Al Tabacheria in le altere latere del strata, como cosa real externe,
E al sensation de que toto es sonio, como cosa real interne.

Io ha fracassate in toto,
Como io non ha facite proposito alcun, forsan toto esseva nihil.
Le apprentissage que uno me dava,
Io ha descendite de illo per le fenestras de detra le casa,
Io ha ite al campo con grande propositos.
Mais illac io ha trovate solmente herbas e arbores,
E quando il habeva gente, illes era equal al alteres.
Io exi de presso le fenestra, me sede in un chaise. Que ha io a pensar?

Que sape io de lo que io essera, io qui non sape lo que io es?
Esser lo que io pensa? Mais io pensa essere tante cosa!
E il ha tante personas qui pensa esser le mesme cosa, que il non pote haber tantes!
Genio? In iste momento
Cento milles cerebros se concipe in un sonio genios como io,
E le historia non marcara, qui sape?, ni uno,
Ni habera sinon stercore de tante conquestas futur.

No, io non crede in me.
In tote le hospitios il ha folles insan con tante certitudes!
Io, qui ha nulle certitude, io es plus certe o minus certe?
Io, non in me...
In quante mansardas e non-mansardas del mundo
Non sta in iste hora genios-pro-se-mesme soniante?
Quante aspirationes alte e nobile e lucide -
Si, vermente alte e nobile e lucide -,
E qui-sape realisabile,
Nunquam videra le luce del sol real ni trovara aures de gente?
Le mundo es pro illes qui nasce pro conquirer lo
E non pro illes qui sonia que pote conquirer lo, ancora que habe ration.
Io ha soniate plus que Napoleon ha facite.
Io ha premite al pectore hypothetic plus humanitates que Christo,
Io ha facite philosophias secrete que nulle Kant ha scribite.
Mais io es, e forsan essera sempre, ille de mansarda,
Ancora que io non habita in illo;
Io essera sempre ille qui non nasceva pro illo;
Io essera sempre solmente ille qui habeva qualitates;
Io essera sempre ille qui ha attendite que uno le aperiva le porta al pede de un pariete sin porta
E ha cantate le cantilena del Infinito in un pullario,
E ha audite le voce de Deo in un puteo coperite.
Creder in me? No, in nihil.
Verte me le Natura super le capite ardente
Su sol, su pluvia, le vento que me trova le capillo,
E le resto que veni si veni, o debe venir, o non veni.
Sclavos cardiac del stellas,
Nos conquireva tote le mundo ante nos levar del lecto;
Mais nos eveliava e illo es opac,
Nos nos levava e illo es alien,
Nos exiva le casa e illo es le terra integre,
Plus le systema solar e le Via Lactee e le Indefinite.

(Mangia chocolates, puera;
Mangia chocolates!
Reguarda que non ha plus metaphysica in le mundo sinon chocolates.
Reguarda que le religiones tote non insenia plus que le confecteria.
Mangia, parve immunda, mangia!
Que io poteva mangiar chocolate con le mesme veritate con que tu mangia!
Mais io pensa e, al tirar le papiro de argento, que es de folios de stanno,
Io cuba toto in le solo, como io ha cubate le vita.)

Mais al minus resta le amaritude de lo que io nunquam essera
Le calligraphia rapide de iste versos,
Portico partite al Impossibile.
Mais al minus io consecra a me mesme un disprecio sin lacrimas,
Nobile al minus in le gesto large con que io lancea
Le pannos immunde qui io es, sin rolo, al curso del evenimentos,
E io resta in casa sin camisa.

(Tu, que consola, que non existe e pro illo consola,
O dea grec, concipite como statua que esseva vive,
O patricia roman, impossibilemente nobile e nefaste,
O princessa de trovatores, gentilissime e colorate,
O marchesa del seculo dece-octo, décolleté e distante,
O cocotte celebre del tempore de nostre parentes,
O io-non-sape-que moderne – io non concipe ben lo que -,
Toto illo, sia lo que es, que sia, si pote inspirar, que inspira!
Mi corde es un situla versate.
Como illes qui invoca spiritos invoca spiritos io invoca
A me mesme e io trova nihil.
Io arriva al fenestra e vide le strata con un nitiditate absolute.
Io vide le botecas, io vide le trottoirs, io vide le carros que passa,
Io vide le entes vive vestite que se crucia,
Io vide le canes que tamben existe,
E toto illo me pesa como un condemnation al bannimento,
E toto illo es estranier, como toto.)

Io ha vivite, studiate, amate, e ha ancora credite,
E hodie il non ha mendico que io non invidia solmente perque ille non es io.
Io reguarda in cata uno le drappos e le plagas e le mendacio,
E io pensa: forsan tu nunquam viveva ni studiava ni amava ni credeva
(Perque il es possibile facer le realitate de toto illo e facer nihil de illo);
Forsan tu habeva existite solmente, como un lacerta a qui uno seca le cauda
E que solmente es le cauda foras le lacerta succutente.

Io ha facite de me lo que io non sapeva,
E lo que poteva facer de me, io non ha facite.
Le domino que io ha vestite era erronee.
Illes me ha cognoscite tosto como alcuno qui io non era e io non ha dismentite, e me ha perdite.
Quando io ha volite tirar le mascara,
Illo era adherite al facie.
Quando io lo ha tirate e io me ha vidite in le speculo,
Io ja habeva devenite vetule.
Io esseva ebrie, non plus sapeva vestir le domino que non habeva tirate.
Io mitteva foras le mascara e dormiva in le vestiario
Como un can tolerate per le gerentia
Perque es inoffensive
E io va scriber iste historia pro provar que io es sublime.

Essentia musical de mi versos inutile,
Io desirarea incontrar te como cosa que io faceva,
E non restava sempre ante le Tabacheria avante,
Calcante al pedes le conscientia de exister,
Como un tapis super le que un ebrio face un passo false
O un tapete que le tsiganos ha robate e valeva nihil.

Mais le proprietario del Tabacheria arrivava al porta e restava al porta.
Io le reguardava con le incommoditate del capite mal tornate
E con le incommoditate del anima mal comprendente.
Ille morira e io morira.
Ille lassara le tabuletta, e io lassara versos.
A certe tempore morira le tabuletta tamben, e le versos tamben.
Post certe tempore morira le strata ubi ha essite le tabuletta,
E le lingua in le que esseva scribite le versos.
Morira depost le planeta girante ubi toto illo eveniva.
In altere satellites de altere systemas qualcosa como gente
Continuara faciente cosas como versos e vivente sub cosas como tabulettas,
Sempre un cosa ante le altere,
Sempre un cosa tanto inutile como le altere,
Sempre le impossibile tanto stupide como le real,
Sempre le mysterio del fundo tanto certe como le sonio de mysterio del superficie,
Sempre isto o sempre altere cosa o ni un cosa ni altere.

Mais un homine entrava in  le Tabacheria (pro comprar tabaco?),
E le realitate plausibile cade subitemente super me.
Io me semi-erige energic, convincite, human,
E io va tentar scriber iste versos in que io dice le contrario.

Io incende un cigarretta al pensar in scriber los
E sapora in le cigarretta le liberation de tote le pensatas.
Io seque le fumo como un route proprie,
E io gaude, in un momento sensitive e competente,
Le liberation de tote le speculationes
E le conscientia de que le metaphysica es un consequentia de esser mal disposite .

Depost io me cuba a retro in le chaise
E continua fumante.
Durante que le Destino me lo concede, io continuara fumante.

(Si io maritava le filia de mi lavatrice
Forsan esseva felice.)
Post isto, io me leva del chaise. Io va al fenestra.

Le homine exiva le Tabacheria (mittente le cambio in le tasca del pantalones?).
Ah, io lo cognosce: il es le Esteves sin metaphysica.
(Le proprietario del Tabacheria arrivava al porta.)
Como si esseva per un instincto divin Esteves se tornava e me videva.
Gesticulava me adeo, io le critava Adeo oh Esteves!, e le universo
Me se reconstrueva sin ideal ni sperantia, e le proprietario del Tabacheria surrideva.

Notas:
  • Original in portugese: Álvaro de Campos (heteronymo de Fernando Pessoa), 1928, in dominio public (disponibile hic)
  • Traduction a interlingua per Rodrigo Mallmann Guerra, 2017
  • Registration in audio per Eduardo Ortega González, 2017 (disponibile hic)

2 comments: