Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 6. Porco e Pipere

 (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe ci: 5. Consilios de un Eruca)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

6. Porco e Pipere

Durante un minuta o duo illa stava mirante le casa e se demandava que facer depost, quando subito un lacai de livrea veniva currente del bosco—(illa le considerava como essente un lacai perque ille usava livrea: alteremente, judicante solo per su facie, illa lo haberea appellate un pisce)— e colpava ruitosemente le porta con le nodos. Illo esseva aperte per un altere lacai de livrea, con un facie rotunde, e large oculos como un rana; e ambe lacais, Alice notava, habeva capillos pulverate que buclava toto sur su capites. Illa se sentiva multo curiose de saper de que se tractava toto illo, e repeva un poco a foras del bosco pro ascoltar.

Le Pisce-Lacai comenciava per tirar de infra su bracio un grande littera, quasi tanto grande como ille mesme; livrava al altere e diceva, in un tono solemne, “Ad le Duchessa. Un invitation ab le Regina pro jocar croquet.” Le Rana-Lacai repeteva, in le mesme tono solemne, solo cambiante un poco le ordine del parolas, “Ab le Regina. Un invitation ad le Duchessa pro jocar croquet.”

Tunc ambes se curvava a basso, e lor buclas se intricava un al altere.

Alice rideva tanto de isto, que illa debeva retornar currente al bosco per timer que illes la audiva; e, quando illa spiava depost, le Pisce-Lacai se habeva ite, e le altere se sedeva sur le solo presso le porta, contemplante stupidemente le cello a supra.

Alice iva timidemente al porta e batteva.

“De nihil servi batter,” diceva, le Lacai, “e pro duo rationes. Primo, perque io es in le mesme latere del porta que vos: secundo, perque illes face tante ruito intra que necuno poterea audir vos.” E certemente il habeva un ruito multissimo extraordinari eveniente intra— un constante ulular e sternutar, e de tempore in tempore un ruitose crepitation, como si un platto o un caldiera se habeva dispeciate.

“Per favor, tunc,” diceva Alice, “que debe io facer pro entrar?”

“Il haberea alcun senso in vostre batter,” le Lacai continuava, sin attender la, “si nos habeva un porta inter nos. Per exemplo, si vos era intra, vos poterea batter, e io poterea lassar vos exir, nonne?” Ille mirava le cello a supra durante tote le tempore que ille parlava, e isto Alice trovava decisemente incivil. “Ma forsan ille non pote evitar lo,” illa se diceva; “su oculos es assi presso al alto de su capite. Ma comocunque ille debeva responder questiones.—Que debe io facer pro entrar?’ illa repeteva, in alte voce.

“Io me sedera hic,” le Lacai remarcava, “usque deman—”

In iste momento le porta del casa se aperiva, e un grande platto veniva scumante directo al capite del Lacai: illo solo radeva su naso e se dispeciava verso un del arbores detra ille.

“—o le die sequente, forsan,” le Lacai continuava in le mesme tono, exactemente como si nihil habeva evenite.

“Que debe io facer pro entrar? demandava Alice novemente, in un tono plus alte.

“Debe vos entrar, del toto?” diceva le Lacai. “Iste es le prime question, vos sape.”

“Illo era, sin dubita: ma dicer lo assi non placeva Alice. “Il es vermente espaventabile,” illa se murmurava, “que tote le creaturas disputa. Isto basta pro affollar uno!”

Le Lacai semblava pensar que iste era un bon opportunitate pro repeter su remarca, con variationes. “Io me sedera hic,” ille diceva, “durante dies e dies.”

“Ma que debe io facer?” diceva Alice.

“Quecunque vos vole,” diceva le Lacai, e comenciava a sibilar.

“Oh, de nihil servi parlar con ille,” diceva Alice desperatemente: “ille es perfecto idiotic!” E illa aperiva le porta e entrava.

Le porta menava a un grande cocina, le qual era plen de fumo de un latere al altere: le Duchessa se sedeva sur un tabouret de tres pedes in le centro e cunava un bebe: le cocinera se inclinava sur le foco e misceva un grande calderon le qual pareva esser plen de suppa.

“Il ha certemente troppo pipere in ille suppa!” Alice se diceva, le melio que poteva post le sternutation.

Il habeva certemente troppo de illo in le aere. Mesmo le Duchessa sternutava occasionalmente; e alsi le bebe, qui sternutava e ululava alternatemente sin un instante de pausa. Le sol duo creaturas in le cocina, que non sternutava, era le cocinera, e un grande catto, que jaceva presso le focar e surrideva de aure a aure.

“Per favor contarea me vos,” diceva Alice, un poc timide, perque illa non era assatis secur si il era de bon manieras que illa parlava primo, “perque vostre catto surride assi?”

“Illo es un Catto de Cheshire,” diceva le Duchessa, “e isto es le perque. Porco!”

Illa diceva le ultime parola con tante subite violentia que Alice assatis saltava; ma illa videva in un altere momento que illo era adressate al bebe, e non a illa, dunque illa prendeva corage, e continuava novemente:—

“Io non sapeva que Cattos de Cheshire sempre surrideva; in facto, io non sapeva que cattos poteva surrider.”

“Illos tote pote,” diceva le Duchessa; “e le majoritate de illos lo face.”

“Io non sape de necun que surride,” Alice diceva multo politemente e sentiva assatis placite de haber facite un conversation.

“Vos non sape multo,” diceva le Duchessa; ‘e illo es un facto.”

A Alice non placeva del toto le tono de iste observation, e pensava de plus tosto introducer alcun altere subjecto al conversation. Durante que illa essayava seliger alcun, le cocinera tirava le calderon del foco, e presto se poneva a jectar toto que illa poteva prender al Duchessa e le bebe—primo le attisatores; tunc un pluvia de casserolas, plattos e scutellas. Le Duchessa non los notava ni quando illos la attingeva; e le bebe jam ululava tanto, que il era impossibile dicer si le colpos le feriva o non.

“Oh, per favor reguarda lo que vos face!” critava Alice, saltante ubique in un agonia de terror. “Oh, ibi va su preciose naso!” quando un casserola anormalmente grande volava presso illo, e quasi lo rapeva.

“Si cata uno se occupava de su proprie affaires,” le Duchessa diceva, in un grunnimento rauc, “le mundo girava multissimo plus rapide.”

“Le qual non esserea un avantage,” diceva Alice, qui se sentiva multo gaudiose de sasir un opportunitate de monstrar un poco de su cognoscentia. “Pensa solo que illo facerea con le die e le nocte! Vide vos que le terra prende un periodo de vinti-quatro horas a cata revolution—”

“Parlante de revolution,” diceva le Duchessa, “trencha la le capite!”

Alice oculava con le aere anxiose le cocinera, pro vider si illa comprendeva le message; ma le cocinera se occupava de miscer le suppa, e semblava non ascoltar, dunque illa continuava novemente: “Vinti-quatro horas, io crede; o il es dece-duo? Io—”

“Oh, non me enoia!” diceva le Duchessa. “Io non jammais supportava numeros!” E con illo illa comenciava a cunar su filio novemente, durante que cantava un sorta de canto de cuna a illo e lo dava un succussa violente al fin de cata linea:—

“Parla rude con tu infante
E colpa le quando sternuta
Ille es multo irritante,
Perque non stoppa un minuta.

CHORO
(al qual le cocinera e le bebe adjungeva):—
“Uau! uau! uau!”

Durante que le Duchessa cantava le secunde verso del canto, illa succuteva le bebe violentemente a supra e a infra, e le povretto ululava tanto que Alice a pena poteva audir le parolas:—

“Io parla dur con mi infante,
Io le batte quando sternuta;
Pro ille devenir amante
Del pipere que ille gusta!”

CHORO
“Uau! uau! uau!”

“Hic! Vos pote cunar le un poco, si il vos place!” le Duchessa diceva a Alice, lanceante la le bebe post parlar. “Io debe ir e apprestar me pro jocar croquet con le Regina,” e illa se hastava a sortir le camera. Le cocinera jectava un patella post illa quando illa vadeva, ma illo justo non la attingeva.

Alice prendeva le bebe con alcun difficultate, post que illo era un creaturetta con un forma estranie e illo extendeva su bracios e gambas in tote directiones, “justo como un stella del mar,” pensava Alice. Le povretto roncava como un machina de vapor quando illa lo prendeva, e illo remaneva curvante se e se extendente se, de sorta que con toto illo, durante le prime o le secunde minuta, le maximo que illa poteva facer era tener lo.

Si tosto que illa discoperiva le maniera correcte de cunar lo (le qual era torquer lo in un sorta de nodo, e tunc mantener lo firme prendente su aure derecte e su pede sinistre, de sorta a prevenir que illo se disnoda), illa portava lo a foras al aere libere. “Si io non leva iste puero con me,” pensava Alice, “illes securo le occide in un die o duo. Non esserea il un assassinato abandonar le hic?” Illa diceva le ultime parolas in alte voce, e le parve grunniva in responsa (ille cessava le sternutationes in iste tempore). “Non grunni,” diceva Alice; “illo non es del toto le maniera correcte de exprimer se.”

Le bebe grunniva novemente, e Alice reguardava anxiose su capite pro vider lo que habeva de errate con ille. Poterea esser sin dubita le facto de que illo habeva un naso multo ascendente, multo plus simile a un muso que a un ver naso: alsi su oculos deveniva extrememente parve pro un bebe: in summa a Alice non placeva le apparentia del cosa del toto. “Ma forsan ille solo singultava,” illa pensava, e mirava su oculos novemente, pro vider si habeva alcun lacrimas.

No, il ha nulle lacrimas. “Si tu va devenir un porco, mi car,” diceva Alice, seriosemente, “Io non habera plus nihil a facer con te. Presta attention!” Le povretto singultava novemente (o grunniva, il era impossibile dicer qual), e illes restava durante alcun tempore in silentio.

Alice justo comenciava a pensar, “Ora, que debe io facer con iste creatura, quanto io arrivar in casa?” quando illo grunniva novemente, tanto violentemente, que illa mirava su facie a basso con alcun alarma. Ille momento il non habeva ulle dubita re illo: illo era ni plus ni minus que un porco, e illa sentiva que era assatis absurde que illa lo cargava qualcunque tempore plus.

Dunque illa poneva le parve creatura sur le solo, e se sentiva assatis alleviate de vider que illo partiva trottante quietemente al bosco. “Si illo habeva crescite,” illa se diceva, “illo devenirea un puero espaventabilemente fede: ma ille deveniva plus tosto un belle porco, io pensa.” E illa comenciava a pensar in altere infantes que illa cognosceva, que esserea melior como porcos, e illa justo se diceva “si on sapeva solo le maniera correcte de cambiar les–” quando illa se alarmava de vider le Catto de Cheshire sedite in un ramo de un arbore a poc metros de ibi.

Le Catto solo surrideva con le labios quando illo videva Alice. Illo semblava cortese, illa pensava: anque illo habeva ungulas multo longe e multissime dentes, dunque illa pensava que illo deberea esser tractate con respecto.

“Cheshiretto,” illa comenciava, assatis timide, post que illa non sapeva del toto si il lo placerea le nomine: totevia illo solo surrideva plus large con le labios. “Ben, illo es complacente usque ora,” pensava Alice, e illa continuava. “Contarea me tu, per favor, qual cammino io debe prender pro sortir de hic?

“Illo depende multissimo de ubi tu vole arrivar,” diceva le Catto.

“Il non me importa multo ubi—” diceva Alice.

“Tunc il non te importa que cammino tu debe prender,” diceva le Catto.

“—a condition de que io arriva alicubi,” Alice addeva como explication.

“Oh, certo que tu lo arrivara,” diceva Alice, “si tu solo cammina le tempore sufficiente.”

Alice sentiva que isto non poterea esser denegate, dunque illa essayava un altere question. “Que sorta de personas vive per hic?”

“In ille direction,” le Catto diceva, undulante su pata derecte, “vive un Cappellero: e in ille direction,” undulante le altere pata, “vive un Lepore de Martio. Visita quicunque tu vole: illes es ambe folle.”

“Ma io non vole ir inter personas folle,” Alice observava.

“Oh, tu non potera evitar isto,” diceva le Catto: “nos tote es folle hic. Io es folle. Tu es folle.”

“Como tu sape que io es folle?” diceva Alice.

“Tu debe esser,” diceva le Catto, “o tu non haberea venite hic.”

Alice non credeva que illo lo provava del toto: totevia, illa continuava: “E como tu sape que tu es folle?”

“Pro comenciar,” diceva le Catto, “un can non es folle. Accorda tu isto?”

“Io suppone que si,” diceva Alice.

“Ben, tunc,” le Catto continuava, “tu vide que un can grunni quando illo es in cholera, e succute su cauda quando illo es contente. Ora io grunni quando io es contente, e succute mi cauda quando io es in cholera. Ergo io es folle.”

“Io appella illo ronronar, non grunnir,” diceva Alice.

“Appella lo como tu vole,” diceva le Catto. “Va tu jocar croquet con le Regina hodie?”

Io lo volerea multo,” diceva Alice, “ma io non habeva essite invitate ancora.”

“Tu me videra illac,” diceva le Catto, e evanesceva.

Alice non era multo surprise de isto, illa deveniva multo ben habituate a cosas estranie que eveniva. Durante que illa ancora mirava le loco ubi illo habeva essite, illo subito appareva novemente.

“A proposito, que adveniva al bebe?” diceva le Catto, “Io quasi me oblidava de demandar.”

Illo deveniva un porco,” Alice respondeva multo quietemente, justo como si le Catto habeva retornate de maniera natural.

“Io pensava que illo lo iva,” diceva le Catto, e dispareva novemente.

Alice attendeva un poco, medio expectante vider lo novemente, ma illo non appareva, e post un minuta o duo illa camminava in le direction in le qual on diceva que le Lepore de Martio habitava. “Io ha vidite cappelleros antea,” illa diceva a se mesme: “le Lepore de Martio essera multo plus interessante, e forsan, como il es maio, illo non essera folle delirante—al minus non tanto folle como illo era in martio.” Quando illa diceva isto, illa mirava a supra, e illac era le Catto novemente, sedite sur un branca de un arbore.

“Diceva tu ‘porco’, o ‘corco’? Diceva le Catto.

“Io diceva ‘porco’,” respondeva Alice; “e io volerea que tu non deveniva apparente e evanescente tanto subito: tu causara multe vertigine a uno!”

“Certo,” diceva le Catto; e iste vice illo evanesceva assatis lentemente, comenciante con le puncta del cauda, e terminante con le surriso, le qual remaneva alcun tempore post que le resto de illo se habeva ite.

“Ben! Io ha sovente vidite un catto sin un surriso,” pensava Alice; “ma un surriso sin un catto! Illo es le cosa plus curiose que io jam videva in tote mi vita!”

Illa non habeva ite multo longe usque surger a vista le casa del Lepore de Martio: illa pensava que illo deberea esser le cassa correcte, perque le caminos habeva le forma de aures e le tecto era revestite con pellicia. Illo era un casa tanto grande, que illa non voleva approximar se usque illa habeva mangettate un poco plus del morsello de champignon al mano derecte, e se altiava a circa duo pedes [60 cm]: mesmo assi illa ambulava usque illo assatis timide, dicente se “Suppone que illo sia folle delirante post toto! Io quasi volerea haber ite vider plus tosto le Cappellero!’

(Continua postea...)

Notas:

• Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
• Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2016, tote le derectos de iste traduction es reservate.