2018-03-10

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 12. Le Testimonio de Alice



  (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe hic: 11. Qui Ha Robate le Tortas?)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias


12. Le Testimonio de Alice

Hic!” critava Alice, qui quasi se oblidava, a causa del agitation del momento, de como grande illa habeva crescite in le ultime minutas, e illa se poneva de pede in un salto con tante haste que le bordo de su gonna faceva collaber le tribuna de juratos, vertente tote le juratos sur le testas del multitude a basso, e ibi illes jaceva extendite, le qual la rememorava multo un globo de pisces aurate que illa habeva accidentalmente vertite le septimana anterior.
Oh, io vos implora pardono!” illa exclamava multo consternatemente, e comenciava a recolliger les tanto rapidemente como illa poteva, perque le accidente con le pisce aurate remaneva currente in su capite, e illa habeva un vage idea de que illes debeva esser colligite prestemente e reponite in le tribuna de juratos, o illes morirea.
Le judicio non pote proceder,” diceva le Rege, in un voce seriose, “usque tote le juratos retorna a lor proprie locos—tote illes,” ille repeteva con grande emphase, reguardante severmente Alice durante que ille lo diceva.
Alice reguardava le tribuna de juratos, e videva que, in su haste, illa habeva ponite le Lacerta con le capite a basso, e le povretto succuteva su cauda melancholicamente, essente quasi incapace de se mover. Illa lo retirava, e lo reponeva in le position correcte; “non que illo significa multo,” illa se diceva; “io pensa que ille ha le mesme utilitate al judicio tanto in un position como in le altere.”
Si tosto que le juratos se habeva recuperate del choc de haber essite vertite, e si tosto que se habeva trovate lor ardesias e stilos e relivrate a illes, illes comenciava laborar multo diligentemente, scribente le historia del accidente, totes salvo le Lacerta, qui semblava troppo turbate pro facer qualcosa sinon seder se con su bucca aperite, reguardante le tecto del corte.
Que sape tu super tal subjecto?” le Rege diceva a Alice.
Nihil,” diceva Alice.
Absolutemente nihil?” persisteva le Rege.
Absolutemente nihil,” diceva Alice.
Illo es multo importante,” le Rege diceva, tornante se al juratos. Illes habeva justo comenciate transcriber lo sur lor ardesias, quando le Conilio Blanc interrumpeva: Inimportante, vostre Majestate vole dicer, naturalmente,” ille diceva multo respectuosemente, ma corrugante le fronte e grimassante pro ille durante que parlava.
Inimportantissime, naturalmente, io vole dicer,” le Rege hastivemente diceva, e continuava pro se mesme in basse voce, “importante—inimportante—inimportante—importante—” como si ille essayava qual parola sonava melio.
Alcun juratos transcribeva “importante”, e alteres “inimportante”. Alice poteva vider lo, perque illa era assatis presso pro leger lor ardesias; “ma illo non importa ulle,” illa pensava con se mesme.
A iste momento le Rege, qui habeva essite pro alcun tempore occupate scribente sur su quaderno, vociferava “Silentio!” e legeva in alte voce de su libro, “Regula Quaranta-quatro. Tote le personas plus alte que un kilometro debe lassar le corte.”
Totes reguardava Alice.
Io non es un kilometro alte,diceva Alice.
Vos es,” diceva le Rege.
Quasi duo kilometros alte,” addeva le Regina.
Guai, io non exira, comocunque,” diceva Alice: “in ultra, illo non es un regula regular: vos lo inventava justo ora.”
Illo es le regula plus vetule del libro,” diceva le Rege.
Tunc illo deberea esser le Numero Un,” diceva Alice.
Le rege deveniva pallide, e claudeva su quaderno hastivemente. “Considera vostre verdicto,” ille diceva al juratos, in un voce basse e tremule.
Il ha plus evidentias a venir ancora, per favor vostre Majestate,” diceva le Conilio Blanc, saltante hastivemente: “iste papiro ha justo essite recolligite.”
Que ha in illo?” diceva le Regina.
Io non lo ha aperite ancora,” diceva le Conilio Blanc; “ma illo sembla esser un littera, scribite per le prisionero a—a alcuno.”
Naturalmente debe esser assi,” diceva le Rege, “a minus que illo era scribite a necuno, le qual non esserea normal, nonne?”
A qui illo es adressate?” diceva un jurato.
Illo non es adressate del toto,” diceva le Conilio Blanc: “in facto, il ha nihil scribite in le latere externe.” Ille displicava le papiro durante que parlava, e addeva “Illo non es un littera in fin: illo es un serie de versos.”
E il es le calligraphia del prisionero?” demandava un altere jurato.
No, non es,” diceva le Conilio Blanc, “e illo es le cosa plus estranie de illo.” (Tote le juratos semblava confuse.)
Ille debe haber imitate le calligraphia de alcuno altere,” diceva le Rege. (Tote le juratos resplendeva novemente.)
Per favor vostre Majestate,” diceva le Valet, “io non lo scribeva, e illes non pote provar que il era io: il non ha nomine signate in basso.”
Si tu non lo signava,” diceva le Rege, “illo solmente face le problema pejor. Vos debe haber volite alcun maleficio, o alteremente vos haberea signate vostre nomine tal como facerea un homine honeste.”
Il habeva un colpar de palmas general applaudente le: il era le prime cosa vermente astute que le Rege habeva dicite ille die.
Illo prova le culpa de ille, naturalmente,” diceva le Regina: “tunc, trencha le—”
Illo non prova qualcosa!” diceva Alice. “Guai, vos non sape al minus super que le versos concerne!”
Lege los,” diceva le Rege.
Le Conilio Blanc mitteva lor oculares. “Per ubi debe io comenciar, per favor vostre Majestate?” ille demandava.
Comencia per le comencio,” le Rege diceva, multo seriosemente, “e continua usque arrivar al fin: tunc cessa.”
Il habeva un silentio mortal in le corte, durante que le Conilio Blanc legeva iste versos:—


Quando con illa tu era
      Super me tu relata:
Illa apprecia mi maniera,
      Ma dice que io non nata.


Ille conta qu’io non iva
      (Nos sape qu’il es ver):
E si illa discoperiva,
     Que de tu iva esser?


Un illes donava le
     Duo io la donava;
Ben qu’illos era de me,
     A te illos retornava.


Si illa o yo era
     Mittit’ in ill’ affaire,
On fide que tu libera,
     Justo como debe ser.


Io pensava que tu era
     (Ant’ illa haber l’accesso)
Obstaculo que onera
     Que nos habe le successo


Non lassa ille saper
     que illa le ha amate
Le secreto debe ser
     multo ben guardate.”

Illo es le plus importante testimonio que nos ha ancora audite,” diceva le Rege, fricante su manos; “dunque ora lassa que le juratos—”
Si qualcunque uno de illes pote explicar lo,” diceva Alice (illa habeva crescite tanto in le ultime minutas que illa non habeva ulle timor de interrumper le), “Io le darea un moneta. Io crede que il non ha un unic atomo de signification in illo.”
Tote le juratos lo scribeva, sur lor ardesias, “Illa crede que il non ha unic atomo de signification in illo,” ma necun de illes tentava explicar le papiro.
Si il non ha signification in illo,” diceva le Rege, “illo nos salva de un mundo de problemas, vos sape, per que non es plus necessari trovar alcun. E ancora io non sape si il non ha de facto,” ille continuava, extendente le versos sur su geniculos, e reguardante los con un sol oculo; “Il me sembla que io pote vider alcun signification in illos, post toto. ‘—ma dice que io non nata’ vos non nata, nonne?” ille addeva, tornante se al Valet.
Le Valet balanciava su capite tristemente. “Esque io sembla poter?” ille diceva. (Le responsa certemente era no, essente ille facite integremente de carton.)
Toto correcte, usque ora,” diceva le Rege; e ille continuava murmurante le versos a se mesme: “‘Nos sape qu’il es ver—es le juratos, naturalmente—‘E si illa discoperivadebe esser le Regina—‘Que de tu iva esser?De facto, que va esser!—‘Un illes donava le, duo io la donavaguai, debe esser lo que ille faceva con le tortas, vos sape—”
Ma illo continua ‘A te illos retornava’,” diceva Alice.
Guai, ibi es illos!” diceva le Rege triumphantemente, punctante al tortas sur le tabula. “Nihil pote esser plus clar que illo. Tunc novemente—‘Ant’ illa haber l’accessotu non jammais habeva accessos, mi cara, io pensaille diceva al Regina.
No, jammais!” diceva le Regina, furiosemente, jectante un tintiera in le Lacerta durante que illa parlava. (Le infortunate Billetto habeva desistite de scriber sur su ardesia con le digito, perque ille trovava que illo non faceva ulle marca; ma ille ora hastivemente recomenciava, usante le tinta, que stillava per su facie, durante que il durava.)
Alora ille parolas es inaccessibile,” diceva le Rege, reguardante circum le corte con un surriso. Il habeva un silentio mortal.
Illo es un joco de parolas!” le Rege addeva iratemente, e totes rideva. “Lassa le juratos considerar lor verdicto,” le Rege diceva, per circa le vigesime vice ille die.
No, no!” diceva le Regina. “Le sententia primo—le verdicto postea.”
Illo es un complete absurdo!” diceva Alice in alte voce. “Le idea de haber le sententia primo!”
Tene le lingua!” diceva le Regina, deveniente purpuree.
Io non!” diceva Alice.
Trencha le capite de illa!” le Regina vociferava al maximo de su voce. Necuno se moveva.
Qui se importa con vos?” diceva Alice (illa habeva crescite a su altura normal a iste tempore). “Vos es nihil plus que un joco de cartas!”
Con isto tote le joco de cartas se levava al aere, e veniva volante verso illa; illa dava un parve crito, medietate de espavento e medietate de cholera, e essayava batter los pro disviar los, e subito se trovava jacite sur le banca, con su capite sur le gremio de su soror, qui mansuetemente brossava foras alcun folios sic que habeva cadite del arbores sur su capite.
Evelia, car Alice!” diceva su soror. “Guai, que longe somno tu habeva!”
Oh, io habeva un sonio curiosissime!” diceva Alice. E illa narrava a su soror, tanto ben como illa poteva memorar lo, tote ille Aventuras estranie de illa que tu justo legeva; e, quando illa terminava, su soror la basiava, e diceva “Illo esseva un sonio curiosissime, cara, certemente; ma ora curre pro tu the: il deveni tarde.” Tunc Alice se levava e vadeva currente, pensante durante illa curreva, le melior que illa poteva, que sonio meraviliose habeva essite.
Ma su soror que era ancora sedite justo como illa la habeva lassate, reposante su capite con le mano, reguardante le sol ponente, e pensante al parve Alice e tote su Aventuras meraviliose, usque illa tamben comenciava a dormir post un tempore, e isto esseva su sonio:—
Primo, illa soniava super le parve Alice: un vice novemente le manos minuscule de illa era appoiate sur su geniculos, e oculos alacre de illa reguardava le sues—illa poteva audir le plure tonos de su voce, e vider ille maniera peculiar de jectar le capite pro tener a retro le capillos errante que sempre revenirea sur su oculos— e si tosto que illa ascoltava, o semblava ascoltar, tote le loco circum illa deveniva vivente con le creaturas estranie del sonio de su sororetta.
Le herba alte susurrava al pedes de illa quando le Conilio Blanc passava currente—le Mus espaventate passava projectante le aqua del stagno vicin—illa poteva audir le strepito del tassas de the quando le Lepore de Martio e su amicos condivideva lor interminabile repasto, e le voce acute del Regina ordinante de tempore in tempore le execution de un infortunate invitato—un altere vice le bebe-porco sternutava sur le geniculo del Duchessa, durante que le plattos e scutellas se rumpeva presso illes—un altere vice le crito acute del Grypho, un altere vice le stridulation del stilo del Lacerta sur le ardesia e le suffocation del porcos de India supprimite plenava le aere, miscite con le singulto del povre Tortuca False.
Alora illa era sedite, con le oculos claudite e quasi credeva illa mesme esser in le Pais del Meravilias, ben que illa sapeva que il bastava que illa los reaperiva, e tote le enoiose realitate revenirea—le herba susurrarea solmente a causa del vento, e le stagno murmurarea solmente al undular del juncosle strepito del tassas de the devenirea le tintinnar del campanas del oves, e le critos acute del Regina cambiarea al voce del puero pastor—e le sternutation del bebe, le crito acute del Grypho, e tote le altere ruitos peculiar, devenirea (illa sapeva) le clamor confuse del campos occupate del ferma—durante que le mugito del boveria a distantia prenderea le loco del singultos pesate del Tortuca False.
In fin, illa imaginava iste mesme sororetta sue, in le futuro, essente un femina adulte; e como illa conservarea, transverso tote su annos de maturitate, le corde simple e amabile de su infantia; e como illa reunirea circum illa altere parve infantes, e como facerea le oculos de lores brillante e alacre con un conto tantissime estranie, forsan con le sonio de un Pais de Meravilias de tante tempore retro; e como illa complacerea de lor afflictiones simple e gauderea de lor joias simple, rememorante su proprie infantia, e le dies felice de estate.
LE FIN


Notas:
  • Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
  • Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2018, tote le derectos de iste traduction es reservate.