Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 7. Un Folle The

 (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe hic: 6. Porco e Pipere)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

7. Un Folle The

Il habeva un tabula arrangiate sub un arbore ante le casa, e le Lepore de Martio e le Cappellero habeva the in illo: un Muscardino sedeva inter illes, profundemente addormite, e le altere duo lo usava como un cossino, restante lor cubitos sur illo, e parlante super su capite. “Multo inconfortabile pro le Muscardino,” pensava Alice; “ma post que illo es addormite, io suppone que illo non se importa.”

Le tabula era grande, ma le tres esseva toto agglomerate a un sol angulo de illo. “Nulle spatio! Nulle spatio!” illes critava quando illes videva Alice veniente. “Il ha abundantia de spatio!” diceva Alice indignate, e illa se sedeva in un large confortabile a un extremitate del tabula.

“Prende un poco de vino,” le Lepore de Martio diceva in un tono incoragiante.

Alice reguardava per tote le tabula, ma il habeva nulle altere cosa ultra the. “Io non vide ulle vino,” illa remarcava.

“Il ha nulle,” diceva le Lepore de Martio.

Tunc il non esseva multo civilisate de vostre parte offerer lo,” diceva Alice iratemente.

“Il non esseva multo civilisate de vostre parte seder se sin esser invitate,” diceva le Lepore de Martio.

“Io non sapeva que illo era vostre tabula,” diceva Alice: “illo esseva ponite pro multissimo plus que tres.”

“Tu capillo vole un talia,” diceva le Cappellero. Ille habeva reguardate Alice durante alcun tempore con grande curiositate, e iste era su prime parla.

“Vos deberea apprender a non facer offensas personal,” Alice diceva con alcun severitate: “il es multo rude.”

Le Cappellero aperiva ben su oculos quando audiva isto; ma toto que ille diceva era “Perque le corvo es como un scriptorio?”

“Hum, nos habera alcun amusamento ora!” pensava Alice. “Io gaude de que illes ha comenciate a demandar charades— io pensa que io pote divinar isto,” illa addeva in alte voce.

“Tu vole dicer que tu pensa que tu pote discoperir le responsa pro illo? diceva le Lepore de Martio.

“Exacto,” diceva Alice.

“Tunc tu deberea dicer lo que tu vole dicer,” le Lepore de Martio continuava.

“Io lo faceva,” Alice respondeva hastivemente; “al minus—al minus io voleva dicer lo que io diceva—il es le mesme cosa, nonne?

“Il non es le mesma cosa, de facto!” diceva. “Ben, dunque tu deberea dicer tamben que ‘Io vide lo que io mangia’ es le mesme cosa que ‘Io mangia lo que io vide’!”

“Dunque tu deberea dicer tamben,” addeva le Lepore de Martio, “que ‘Io ama lo que io gania’ es le mesme cosa que ‘Io gania lo que io ama’!”

“Dunque tu deberea dicer tamben,” addeva le Muscardino, que semblava parlar in su somno, “que ‘Io respira quando io dormi’ es le mesme cosa que ‘io dormi quando io respira’!”

“Isto es le mesme cosa pro te,” diceva le Cappellero, e hic le conversation cessava, e le gruppo silentiava durante un minuta, durante que Alice pensava toto que illa poteva memorar super corvos e bureaux, lo que non era multo.

Le Cappellero era le prime a rumper le silentio. “Que die del mense es il?” ille diceva, tornante a Alice: ille habeva tirate su horologio de su tasca, e lo reguardava anxiemente, succutente lo de tempore in tempore, e prendente lo a su aure.

Alice ponderava un poco, e tunc diceva “Quatro.”

“Duo dies errate!” suspirava le Cappellero. “Io te habeva dicite que butyro non convenirea pro le mechanismo!” ille addeva reguardante irritate le Lepore de Martio.

“Illo era le melior butyro,” le Lepore de Martio respondeva mansuetemente.

“Si, ma alcun micas debe haber entrate tamben,” le Cappellero murmurava: “tu non deberea haber lo ponite con le cultello de pan.”

Le Lepore de Martio prendeva le horologio e lo reguardava melancholicamente: tunc ille immergeva lo intra su tassa de the, e lo reguardava novemente: ma ille non poteva pensar nihil melior a dicer que su prime observation, “Illo era le melior butyro, tu sape.”

Alice habeva reguardate super su humero con alcun curiositate. “Que horologio comic!” illa remarcava. “Illo monstra le die del mense, e non monstra que hora il es!”

“Perque deberea illo?” murmurava le Cappellero. “Monstra tu horologio que anno il es?”

“Obviemente non,” Alice respondeva multo presto: “ma illo es perque il remane le mesme anno durante un longe tempore.”

“Le qual es justo le caso del mie,” diceva le Cappellero.

Alice se sentiva horribilemente confuse. Le observation del Cappellero semblava a illa haber nulle sorta de significato in illo, ma ancora illo era certemente interlingua. “Io non assatis vos comprende,” illa diceva, tanto politemente como illa poteva.

“Le Muscardino es addormite novemente,” diceva le Cappellero, e ille versava un poco de the calide sur su naso.

Le Muscardino succuteva su capite impatientemente, e diceva, sin aperir su oculos, “Certo, certo: justo lo que io iva commentar io mesme.”

“Ha tu jam divinate le charade?” le Cappellero diceva, tornante a Alice novemente.

“No, io desisteva,” Alice respondeva. “Qual es le responsa?”

“Io non ha le minime idea,” diceva le Cappellero.

“Ni io,” diceva le Lepore de Martio.”

Alice suspirava impatiente. “Io pensa que vos debera facer alco melior con le tempore,” illa diceva, “que guastar lo in demandar charades que ha nulle responsas.”

“Si tu cognosceva le Tempore tanto ben como io cognosce,” diceva le Cappellero, “tu non parlarea in guastar lo. Il es le.”

“Io non comprende lo que vos vole dicer,” diceva Alice.

“Obviemente non!” le Cappellero diceva, succutente le capite contemptuosemente. “Io osa dicer que tu non parlava jammais con le Tempore!

“Forsan non,” Alice respondeva cautemente; “ma io sape que io debe batter le tempore quando io apprende musica.”

“Ah! Isto explica toto,” diceva le Cappellero. “Ille non supporta que on le batte. Ora, si tu solo manteneva bon relationes con ille, ille facerea quasi toto que tu voleva con le horas. Per exemplo, suppone que il era novem horas del matino, justo le hora de comenciar le lectiones: tu solo deberea susurrar un requesta al Tempore, e le horas avantia in un instante! Un e medie, hora del prandio!”

(“Io solo desira que il esseva mesmo,” le Lepore de Martio se diceva in un susurro.)

“Il esserea grandiose, certemente,” diceva Alice pensative; “ma tunc—io non haberea satis fame pro illo, nonne?”

“Primo non, forsan,” diceva le Cappellero: “ma tu poterea mantener lo a un e medie tanto como te place.

“Es il de iste le maniera que vos face?” Alice demandava.

Le Cappellero balanciava su capite lugubremente. “Non io!” ille respondeva. “Nos querelava le ultime martio—justo ante ille se affollar, tu sape—“ (punctante con su coclear de the al Lepore de Martio) “—isto occurreva in le grande concerto date per le Regina de Cordes, e io debeva cantar

‘Brilla brilla, vespertilion!
Ibi supra le papilion!

Cognosce vos le cantion, forsan?

Io jam audiva alco assi,” diceva Alice.

“Illo continua, tu sape,” le Cappellero continuava, “in iste maniera:—

‘Como tu vola si bello,
Qua theiera in le cello.’
Brilla, brilla—’”

Hic le Muscardino se succuteva, e comenciava a cantar in su somno

“Brilla, brilla, brilla, brilla—” e continuava usque illes debeva pinciar lo pro facer lo cessar.

“Ben, io habeva a pena finite le prime verso,” diceva le Cappellero, “quando le Regina vociferava “Ille occide le tempore! Trencha le capite de ille!”

“Qual salvageria horribile!” exclamava Alice.

“E desde tunc,” le Cappellero continuava in un tono lugubre, “ille non face ulle cosa que io pete! Illo es ora sempre sex horas.”

Un idea brillante adveniva al capite de Alice. “Isto es le ration pro que tante utensiles de the es ponite hic?” illa demandava.

“Si, es illo,” diceva le Cappellero con un suspiro: “il es sempre le hora del the, e nos non ha tempore a lavar le utensiles intertanto.

“Tunc vos remane circuiente, io suppone?” diceva Alice.

“Exactemente assi,” diceva le Cappellero: “le utensiles deveni usate.”

“Ma que eveni quando vos retorna al comencio novemente?” Alice se aventurava a demandar.

“Que nos cambia le subjecto,” le Lepore de Martio interrumpeva, oscitante. “io deveni fatigate de isto. Io vota que le juvene senioretta nos conta un historia.”

“Io time que io non ha un,” diceva Alice, assatis alarmate con le proposition.

“Tunc le Muscardino contara!” ambe illes critava. “Evelia, Muscardino!” E illes lo pinciava de ambe lateres a un vice.

Le Muscardino lentemente aperiva su oculos. “Io non era addormite,” illo diceva con un voce rauc e debile, “Io audiva cata parola que vos companiones diceva.”

“Conta nos un historia” diceva le Lepore de Martio.

“Si, per favor, conta!” implorava Alice.

“E sia rapide con illo,” addeva le Cappellero, “o tu addormira novemente ante que illo termina.”

“Olim il habeva tres sororettas,” le Muscardino comenciava con un grande pressa; “e su nomines era Elce, Celia e Tilda; e illas viveva in le fundo de un puteo—”

“De que illas viveva?” diceva Alice, que sempre prendeva un magne interesse in questiones de mangiar e biber.

“Illas viveva de melassa,” diceva le Muscardino, post pensar un minuta o duo.

“Illas non lo poterea viver de illo, vos sape,” Alice gentilmente remarcava. “Illas haberea cadite malade.”

“Dunque illas era,” diceva le Muscardino; “multo malade.”

Alice essayava un poco imaginar con se mesme que maniera assi extraordinari de viver illo esserea, ma illo la intrigava multo: tunc illa continuava: “Ma perque illas viveva in le fundo de un puteo?”

“Prende un poco plus de the,” le Lepore de Martio diceva a Alice, multo seriosemente.

“Io non habeva ulle totevia,” Alice respondeva in un tono offendite: dunque io non pote prender plus.”

“Tu vole dicer que tu non pote prender minus,” diceva le Cappellero: “Il es multo facile prender plus que nihil.”

“Necuno demandava vostre opinion,” diceva Alice.

“Qui face offensas personal ora?” le Cappellero demandava triumphalmente.

Alice non faceva idea de como responder a isto: dunque illa se serviva de un poco de the e pan al butyro, e tunc se tornava al Muscardino, e repeteva su demanda; “Perque illas viveva in le fundo de un puteo?”

Le Muscardino novemente prendeva un minuta o duo pensante super illo, e tunc respondeva “Illo era un puteo de melassa.”

“Il non existe tal cosa!” Alice comenciava multo furiosemente, ma le Cappellero e le Lepore de Martio faceva “Sh! Sh!” e le Muscardino remarcava “Si tu non pote esser civilisate, plus tosto que tu mesme fini le historia pro te.

“No, per favor continua! Alice diceva multo humilemente, “Io non te interrumpera novemente. Io osa dicer que illo era le unic vice.”

“Le unic, vermente?” diceva le Muscardino indignatemente. Totevia, ille consentiva continuar. “E dunque iste tres sororettas—illas apprendeva tirar, nonne—”

“Tirar que?” diceva Alice, assatis oblidate de su promissa.

“Melassa,” diceva le Muscardino, sin hesitar del toto, iste vice.

“Io vole un tassa limpide,” interrumpeva le Cappellero: “que nos move totos un loco al latere.”

Ille se moveva durante que parlava, e le Muscardino lo sequeva: le Lepore de Martio se moveva al loco del Muscardino, e Alice assatis reluctante prendeva le loco del Lepore de Martio. Le Cappellero era le unic que prendeva avantage ab le cambio; e Alice era multissimo pejor que antea, quando le Lepore de Martio habeva justo tornate le urceo de lacte in su platto.

Alice non desirava offender le Muscardino novemente, dunque illa comenciava multo cautemente: “Ma io non comprende. De ubi illes tirava le melassa?”

“On pote tirar aqua de un puteo de aqua,” diceva le Cappellero; “dunque io pensa que on poterea tirar melassa de un puteo de melassa—nonne, tu stupide?

“Ma illas era intra le puteo,” Alice diceva al Muscardino, sin voler appunctar iste su ultime offensa.

“Claro que illas era intra,” diceva le Muscardino: “assatis intra”,

Iste responsa confundeva tanto le povre Alice, que illa lassava le Muscardino continuar pro alcun tempore sin interrumper lo.

“Illas apprendeva tirar,” le Muscardino continuava, oscitante e fricante su oculos, perque deveniva multo somnolente; “e illas tirava designos de tote typo de cosa—de toto que comencia con C—”

“Perque con un C?” diceva Alice.

“Perque non?” diceva le Lepore de Martio.

Alice silentiava.

Le Muscardino habeva claudite su oculos in iste momento, e comenciava a dormettar; ma, post esser pinciate per le Cappellero, illo eveliava novemente con un stridor, e continuava: “—que comencia con C, tales como casa, ceresia, corde, et cetera— jam videva tu un designo de un cetera?

“Vermente, ora tu demanda a me,” diceva Alice, multissimo confuse, “Io non pensa—”

“Tunc tu non deberea parlar,” diceva le Cappellero.

Iste morsello de rudessa era plus que Alice poterea tolerar: illa se levava con un grande disgusto, e exiva: le Muscardino addormiva instantaneemente, e post que nulle altere notava minimemente que illa iva, illa mirava retro un o duo vices, medio sperante que illes la vocarea: le ultime vice que illa les videva, illes essayava poner le Muscardino in le theiera.

“Comocunque io non retornara ibi jammais!” diceva Alice, durante que faceva su cammino per le bosco. Il es le the le plus stupide que io jam participava in tote mi vita!”

Justo quando illa diceva isto, illa notava que un del arbores habeva un porta menante directemente a intra illo. “Isto es multo curiose!” illa pensava, “Ma toto es curiose hodie. Io pensa que io pote mesmo entrar lo prestemente.” E intra illa iva.

Un altere vice illa se trovava in le longe salon, e presso al parve tabula de vitro. “Ora, io debe me arrangiar melio iste vice,” illa se diceva, e comenciava per prender le parve clave aurate, e disserrar le porta que menava al jardin. Tunc illa se poneva a mordettar le champignon (illa habeva mantenite un morsello in su tasca) usque illa era circa un pede (30 cm) alte: tunc illa camminava trans le parve passage: e tunc—illa se trovava al fin in le belle jardin, inter le parterres de flores e le fontanas fresc.

(Continua postea...)

Notas:

• Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
• Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2017, tote le derectos de iste traduction es reservate.