2017-03-12

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 8. Le Campo de Croquet del Regina

  (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe hic: 7. Un Folle The)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

8. Le Campo de Croquet del Regina

 
Un large rosiero stava presso le entrata del jardin: le rosas crescente in illo era blanc, ma il habeva tres jardineros a illo, occupatemente pingente los de rubie. Alice trovava isto un cosa multo curiose, e illa se approximava pro reguardar les, e, justo quando illa arrivava usque illes, illa audiva uno de illes dicer “Presta attention ora, Cinque! Non sparge tinta sur me assi!”
“Io non poteva evitar lo,” diceva le Cinque, in un tono irritate. “le Septe pulsava mi cubito.”
Dunque le Septe mirava a supra e diceva. “Isto es certe, Cinque! Sempre tu attribue le culpa al alteres!”
Il es melio que tu non parla!” diceva le Cinque. “Io audiva le Regina simplemente dicer heri que tu meritava esser decapitate.
Ma perque?” diceva le uno que habeva parlate primo.
“Isto non es un affaire tue, Duo!” diceva le Septe.
Si, illo es affaire sue!” diceva le Cinque. “E io le contara—illo esseva a causa de ille apportar al cocinera radices de tulipa in vice de cibolla.
Le Septe jectava a basso su pincel, e habeva justo comenciate “Ben, de tote le cosas injuste—” quando su oculos per hasardo cadeva super Alice, durante que illa stava reguardante les, e ille se stoppava subitemente: le alteres reguardava circum tamben, e tote illes se inclinava a basso.
“Contarea me vos, per favor,” diceva Alice, un poco timidemente, “perque vos pinge ille rosas?”
Le Cinque e le Septe diceva nihil, ma reguardava le Duo. Le Duo comenciava, con un basse voce, “Perque, le facto es, vos vide, Senioretta, iste hic deberea haber essite un rosiero rubie, e nos poneva un blanc erroneemente; e si le Regina lo discoperi, nos tote habera nostre capites trenchate, vos sape. Dunque vide vos, Senioretta, nos face nostre melio, usque illa arriva, pro que—” A iste momento, le Cinque, qui habeva reguardate anxiose per le jardin, vocava “Le Regina! Le Regina!” e le tres jardineros instantaneemente deveniva lor facies platte. Il habeva un sono de multe passos, e Alice mirava circum, anxiose pro vider le Regina.
Primo veniva dece soldatos portante bastones: illes tote habeva le mesme forma que le tres jardineros, oblonge e platte, con lor manos e pedes in le angulos: Postea dece cortesanos: illes tote era ornamentate ubique con quadros, e camminava de duo a duo, assi como le soldatos faceva. Post istes veniva le infantes royal: il habeva dece de illes, le pupettos veniva saltante allegremente per ibi, mano in mano, in duples: illes era tote ornamentate con cordes. Postea veniva le invitatos, supertoto Reges e Reginas, e inter illes Alice recognosceva le Conilio Blanc: illo parlava in un maniera hastive e nervose, surridente a cata cosa que era dicite, e passava sin notar la. Tunc se sequeva le Valet de Cordes, portante le corona del Rege sur un cossino de villuto carmin; e, post tote iste grande procession, veniva LE REGE E LE REGINA DE CORDES.
Alice era assatis dubitose si illa deberea o non extender se de fronte al solo como faceva le tres jardineros, ma illa non poteva jammais memorar haber tal regula pro processiones; “e in ultra, de que servirea un procession,” pensava illa, “si tote le gente debeva extender se de fronte al solo, e tunc non vider lo?” Dunque illa stava ubi illa era, e attendeva.
Quando le procession arrivava vis-à-vis con Alice, illes tote se stoppava e la reguardava, e le Regina diceva, severmente, “Qui es ista?” Illa lo diceva al Valet de Cordes, qui solo se inclinava e surrideva in responsa.
“Idiota!” diceva le Regina, succutente su capite impatientemente; e, tornante a Alice, illa continuava: “Qual es tu nomine, puera?”
Mi nomine es Alice, vostre Majestate,” diceva Alice multo politemente; ma illa addeva. A se mesme, “Ben, illes es solo un joco de cartas, post toto. Io non debe timer les!”
E qui es istes?” diceva le Regina, punctante al tres jardineros qui jaceva circum le rosiero; perque, vide tu, post que illes era extendite de fronte al solo, e le patrono sur su dorso era le mesme del resto del joco, illa non poteva dicer si illes era jardineros, o soldatos, o cortesanos, o tres de su proprie filios.
Como saperea io? diceva Alice, surprise con su proprie corage. “Illo non es affaire mie.”
Le Regina se tornava rubie de furia, e, post affrontar la pro un momento como un bestia feroce, comenciava a critar “Trencha le capite de illa! Trencha le—!
Nonsenso!” diceva Alice, multo alte e decisemente, e le Regina taceva.
Le Rege reposava su mano sur le bracio de illa, e timidemente diceva “Reconsidera, mi cara: illa es solo un puera!”
Le Regina se tornava furiosemente de dorso a ille, e diceva al Valet “Torna les a supra!”
Le Valet lo faceva, multo cautemente, con un sol pede.
“Leva vos!” diceva le Regina in un voce alte e stridente, e le tres jardineros instantaneemente se poneva de pede in un salto, e comenciava a inclinar se al Rege, Regina, al infantes royal, e a tote le alteres.
“Cessa lo!” critava le Regina. “Vos me face haber vertigine.” E tunc, tornante se al rosiero, illa continuava “Que ha vos facite hic?”
“Que illo place a vostre Majestate,” diceva le Duo, in un tono multo humile, mittente un geniculo sur le solo durante que parlava, “nos essayava—”
Io lo sape!” diceva le Regina, qui habeva intertanto examinate le rosas. “Trencha le capite de illes!” e le procession sequeva, tres del soldatos remanente retro pro executar le infortunate jardineros, qui curreva a Alice pro protection.
“Vos non essera decapitate!” diceva Alice, e illa les poneva intra un grande vaso de flores que stava presso. E le tres soldatos vagava pro circa un minuta o duo, cercante les, e tunc quietemente marchava post le alteres.
Es trenchate lor capites?” vocava le Regina.
“Lor capites se iva, si il place a vostre Majestate!” le soldatos vocava in replica.
“Excellente!” vocava le Regina. “Pote tu jocar croquet?”
Le soldatos taceva, e reguardava Alice, post que le question era evidentemente adressate a illa.
“Si!” vocava Alice.
“Que nos va, tunc!” rugiva le Regina, e Alice adjungeva le procession, se demandante multissimo que evenirea postea.
“Il es—il es un die multo agradabile!” diceva un voce timide a su latere. Illa camminava al latere del Conilio Blanc, qui la spiava anxiose al facie.
Multo,” diceva Alice. “Ubi es le Duchessa?”
Sh! Sh!” diceva le Conilio in un tono basse e hastive. Ille mirava anxiosemente sur su humero durante que parlava, e tunc se levava sur le puncta del pedes, mitteva su bucca presso le aure de illa, e susurrava “Illa es sub sententia de execution.”
“Qual ration?” diceva Alice.
“Diceva tu ‘Qual damno!’?” le Conilio demandava,
“No, io non,” diceva Alice. “Io pensa que illo non es del toto un damno. Io diceva ‘Qual ration?’”
“Illa colpava le aures del Regina—” le Conilio comenciava. Alice erumpeva un risadetta alte. “Oh, sh!” le Conilio susurrava in un tono espaventate. “Le Regina vos ascoltara! Vide vos que illa arrivava assatis tarde, e le Regina diceva—”
Placia vos a vostre locos!” vocava le Regina con un voce fulminante, e le gente comenciava a currer per tote le directiones, collidente unos verso le alteres: totevia, illes se arrangiava in un minuta o duo, e le joco comenciava.
Alice notava que illa jammais habeva vidite un campo de croquet si curiose in tote su vita: illo era tote de crestas e sulcos: le bollas de croquet era ericios vive, e le massettas era flamingos vive, e le soldato se debeva duplar e star sur lor manos e pedes, pro facer le arcos.
Le principal difficultate que Alice trovava primo era manear su flamingo: illa succedeva mitter le corpore de illo, assatis confortabilemente, sub su bracio, con le gambas pendite a basso, ma generalmente, justo quando illa prendeva le collo rectificate, e iva dar al ericio un colpo con le capite de illo, illo se torqueva e la mirava in le facie, con un expression tanto perplexe que illa non poteva evitar erumper le risada; e quando illa mitteva le capite de illo a basso, e iva comenciar novemente, il era multo provocative trovar que le ericio se habeva disinrolate, e era in le acto de reper se a longe: ultra toto isto, il habeva generalmente un cresta o un sulco in le cammino a ubicunque illa voleva inviar le ericio, e, como le soldatos duplate deveniva sempre levante e camminante a altere partes del campo, Alice tosto arrivava al conclusion que illo era vermente un joco multissimo difficile.
Le jocatores tote jocava al mesme tempore, sin attender lor tornos, querelante tote le tempore, e luctante pro le ericios; e post un breve tempore le Regina deveniva in un passion furiose, e veniva calcante, e critante “Trencha le capite de ille!” o “Trencha le capite de illa!” circa un vice a cata minuta.
Alice comenciava a sentir se multo inquiete, de facto illa non habeva usque tunc ulle disputa con le Regina, ma illa sapeva que illo poterea evenir a qualcunque minuta, “e tunc,” pensava illa, “que me advenirea?” Illes es horribilemente affectionate de decapitar personas hic: le grande demanda es si il ha qualcuno que restara vive!
Illa cercava per ibi alcun maniera de escappar, e se demandava si illa poterea exir sin esser vidite, quando illa notava un apparition curiose in le aere: illo la intricava multissimo primo, ma post reguardar lo un minuta o duo illa percipeva que illo era un surriso, e illa se diceva “Il es le Catto de Cheshire: ora io habera uno con qui conversar.
“Como va tu?” diceva le Catto, si tosto que il habeva bucca sufficiente pro que illo lo poteva usar pro parlar.
Alice attendeva usque le oculos appareva, e tunc nutava. “De nihil servi parlar con illo,” illa pensava, “usque su aures appare, o al minus un de illos.” In un altere minuta le integre capite appareva, e tunc Alice poneva su flamingo al solo, e comenciava un reporta del joco, se gaudente multo de que illa habeva alcuno pro ascoltar la. Le Catto pareva pensar que il jam habeva le sufficiente de illo a vista, e nihil plus de illo appareva.
“Io pensa que illes non face del toto un joco juste,” Alice comenciava, in un tono assatis plangente, “e illes totes querela tanto horribilemente que uno non pote audir le altere parlar—e illes non pare haber qualque regulas in particular: al minus, si illes los ha, necuno los attende—e tu non ha idea de como confuse es tote le cosas esser vive: per exemplo, le proxime arco que io debe transversar es in le altere extremo del campo— e io debe haber croquetate le ericio del Regina justo ora, solo perque illo passava currente quando io videva le mie veniente!”
“Te place le Regina?” diceva le Catto con un voce basse.
“Non del toto,” diceva Alice: “illa es assi extrememente—” Justo tunc illa notava que le Regina era presso a illa, ascoltante: dunque illa continuava “—preste a ganiar, que il non vale le pena finir le joco.”
Le Regina surrideva e passava avante.
“Con qui tu parla?” diceva le Rege, arrivante a Alice, e mirante le capite del Catto con grande curiositate.
Illo es un amico mie—un Catto de Cheshire,” diceva Alice: “lassa me presentar vos lo.”
Il non me place su apparentia del toto” diceva le Rege: “totevia, illo pote basiar mi mano, si il lo place.”
“Il es melio non,” le Catto remarcava.
“Non sia impertinente,” diceva le Rege, “e non me reguarda assi!” Ille iva detra Alice durante que parlava.
“Un catto pote reguardar un rege,” diceva Alice. “io lo legeva in alcun libro, ma io non memora ubi.”
“Ben, illo debe esse removite,” diceva le Rege multo decisemente; e ille vocava al Regina, qui passava in ille momento, “Mi cara! Io volerea que iste catto sia removite!”
Le Regina habeva un sol maniera de manear tote le difficultates, grande o parve. “Trencha le capite de ille!”
“Io mesme reportara le carnifice,” diceva le Rege alacremente, e ille partiva hastive.
Alice pensava que illa poterea tamben retornar e vider como iva le joco, e illa audiva le voce del Regina a distantia, critante con passion. Illa jam la habeva audir sententiar le execution de tres del jocatores pro haber perdite lor tornos, e il non la placeva le aspecto del cosas del toto, post que le joco era assi confuse que illa nunquam sapeva si il era su torno o non. Tunc illa exiva pro cercar su ericio.
Le ericio era ingagiate in un lucta con altere ericio, lo que semblava a Alice un excellente opportunitate de croquetar un de illos con le altere: le sol difficultate era que su flamingo se vadeva al altere latere del jardin, ubi Alice poteva vider lo essayar de maniera inutile scander un arbore.
Durante le tempore que illa habeva guastate prendente le flamingo e retornante con illo, le lucta se finiva, e ambe ericios era foras de vista: “ma il non importa multo,” pensava Alice, “post que tote le arcos se iva ab iste latere del campo.” Dunque illa mitteva lo sur su bracio, a fin que illo non escappava novemente, e retornava pro haber un poco plus de conversation con su amico.
Quando illa retornava a ubi era le Catto de Cheshire, illa se surprendeva trovar un multitude assatis numerose attruppate circum illo: il eveniva un disputa inter le carnifice, le Rege, e le Regina, illes tote parlava al mesme tempore, durante que tote le resto era assatis silente, e habeva le aere multo inconfortabile.
Al momento que Alice appareva, illa era appellate per tote le tres pro decider le question, e illes repeteva lor argumentos a illa, totevia, post que illes tote parlava al mesme tempore, illa trovava multo difficile discerner exactemente lo que illes diceva.
Le argumento del carnifice era, que tu non poterea trenchar un capite a minus que il habeva un corpore ab le qual trenchar lo: que ille nunquam habeva debite facer tal cosa antea, e ille non iva comenciar in iste epocha de su vita.
Le argumento del Rege era que toto que habeva un capite poterea esser decapitate, e que on non deberea parlar absurdos.
Le argumento del regina era que, si illo non era facite immediatemente, illa mandarea executar totes, ubique (Il era iste ultime observation que habeva facite tote le gruppo reguardar tanto grave e anxiose.)
Alice non poteva pensar nulle altere cosa a dicer sinon “Illo pertine al Duchessa: il es melio que vos la demanda super illo.”
Illa es in prision,” le Regina diceva al carnifice: “reporta la a hic.” E le carnifice partiva como un sagitta.
Le capite del Catto comenciava evanescer al momento que ille se vadeva, e, quando ille habeva retornate con le Duchessa, illo habeva disparite integremente: dunque le Rege e le carnifice curreva ubique, cercante lo, durante que le resto del gruppo retornava al joco.

(Continua postea...)

Notas:
  • Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
  • Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2017, tote le derectos de iste traduction es reservate.

No comments:

Post a Comment