Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 2. Le Stagno de Lacrimas

 (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe ci: 1. Intra le Cavo de Conilio)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

2. Le Stagno de Lacrimas 

‘De plus in plus curiosissime!’ clamava Alice (illa era tanto surprisa, que per le momento illa realmente oblidava como parlar bon interlingua); ‘ora io me extende como le plus grande telescopio que jammais existeva! Adeo, pedes!’ (perque quando illa reguardava su pedes in basso, illos semblava esser quasi foras de vista, de tanto que se distantiava). ‘Oh, mi povre pedettos, io me demanda qui los vestira vostre scarpas e calceas ora, caros? Io es secur que io non potera! Io essera multissimo distante pro turbar me con vos: vos debe arrangiar se in le melior maniera que vos pote;—ma io debe esser gentil con illos,' pensava Alice, 'o forsan illos non ambulara le cammino que io vole ir! Lassa me vider: io los dara un nove par de bottas tote Natal.'

E illa continuava planante con se mesme como illa lo facerea.‘Illos deberea ir per le currero,’ illa pensava ‘e como comic il semblara, inviar presentes al p­roprie pede de alcuno! E quanto original le adresses parera!

     Honorabile Sr. Pede Derecte de Alice
       Le tapete,
         presso Le Guardafoco,
           (con amor de Alice).

Oh vita, qual nonsenso io parla!’

Justo tunc su capite colpava le tecto del sala: de facto illa era ora multo plus de novem pedes [tres metros] alte, e illa presto prendeva le parve clave aurate e se hastava a ir al porta del jardin.

Povre Alice! Il era le melior que illa poteva facer, jacer in le solo de un latere e mirar le jardin al altere con un oculo; ma le sperantia de transversar lo era minor que jammais: illa se sedeva e comenciava a plorar de nove.

‘Tu deberea avergoniar se de se mesme.’ diceva Alice, ‘un puera grande como te,’ (illa securmente poteva dicer isto), ‘restar plorante de iste maniera! Stoppa iste instante, Io te manda!’ Ma illa continuava in le mesme maniera, plorante gallons de lacrimas, usque il habeva un large stagno circum illa, circa quatro pollices [dece centimetros] profunde e attingente le parte inferior del sala.

Post un tempore illa audiva un parve ambular de pedes a distantia, e illa hastivemente siccava su oculos pro vider lo que veniva. Il era le Conilio Blanc qui retornava, splendidemente vestite, con un par de blanc guantos de pelle de capretto in un mano e un grande flabello in le altere: ille veniva trottante multissimo hastive, murmurante a se mesme durante que ille veniva, ‘Oh! le Duchessa, le Duchessa! Oh! que illa non deveni feroce si io la habeva facte attender!’ Alice se sentiva tanto desperate que illa era preste a demandar adjuta de qualcuno; dunque, quando le Conilio veniva presso illa, illa comenciava, in un basse e timide voce, ‘Si il vos place, senior—' Le Conilio se supersaltava abruptemente, laxava le guantos blanc e le flabello, e escappava intra le obscuritate tanto rapido como ille poteva ir.

 Alice prendeva le flabello e le guantos, e, post que le sala era multo calide, illa flabellava tote le tempore durante que parlava: ‘Vita, vita! Quanto bizarre toto es hodie! E heri le cosas eveniva tanto usual. Io me demanda si io ha essite cambiate in le nocte? Lassa me pensar: era io le mesme quando io me levava iste matino? Io quasi pensa que io pote memorar de sentir me differente. Ma si io non es le mesme, le proxime question es, Qui realmente es io? Ah, illo es le grande enigma!’ E illa comenciava a reflecter super tote le pueros que illa cognosceva que era del mesme etate que illa, pro vider si illa poterea haber essite cambiate pro alcun de illes.

‘Io es secur que io non es Ada,’ illa diceva, ‘perque su capillo ha ille longe buclas, e le mie non ha buclas del toto; e io non es secur si io pote esser Mabel, perque io sape super tote le sorta de cosas, e illa, oh! illa sape tanto poco! In ultra, illa es illa, e io es io, e—oh vita, que confuse toto es! Io essayara si io sape tote le cosas que io soleva saper; Lassa me vider: quatro vices cinque es dece-duo, e quatro vices sex es dece-tres. E quatro vices septe es—oh vita! Io nunquam arrivara al vinti de iste maniera. Totevia, le Tabella de Multiplication non importa tanto: que nos essaya Geographia. London es le capital de Paris, e Paris es le capital de Roma, e Roma—no, toto illo es errate. Io es certe! Io debe haber essite cambiate pro Mabel! Io essayara dicer “Como le parve—” e illa cruciava le manos sur su gremio como se diceva un lection, e comenciava a recitar lo, ma su voce sonava rauc e estranie, e le parolas non veniva del mesme maniera que illos soleva:—

     'Como le parve crocodilo
      Ostenta le cauda que ama,
      E mana le aquas del Nilo
      Sur cata aurate squama!

      Quanto allegre illo sembla surrider,
      Quando aperi su ungulas nettemente,
      E le parve pisces va cognoscer
      Su dulce maxilla surridente!'

‘Io es secur que illos non son le parolas correcte,’ diceva le povre Alice, e su oculos se plenava de lacrimas de nove durante que illa continuava, ‘Io debe esser Mabel depost toto, e io debera partir e habitar in ille casetta stricte, e habera quasi nulle joculo con que jocar, e oh! multissime lectiones a apprender! No, io prendeva un resolution sur illo; si io es Mabel, io remanera hic in basso! De nihil servira illes ponente lor capites a basso e dicer “Veni hic supra de nove, car mie!” Io solo mirara supra e dicera “Qui es io tunc? Dice me primo, e tunc, si il me place esser ille persona, io ascendera: si non, io remanera hic in basso usque io esser alcun altere persona”—ma, oh vita!’ clamava Alice, con un subite eruption de lacrimas, ‘Io desira que illes pone lor capites a basso’ Io es vermente fatigate de esser completemente sol hic!’

Post dicer isto, illa reguardava su manos, e era surprise de vider que illa habeva ponite un del parve guantos blanc del Conilio durante que illa parlava. ‘Como pote io haber facte illo?’ illa pensava, ‘Io debe haber diminuite de nove.’ Illa se levava e vadeva al tabula pro mensurar se per illo, e trovava que, tanto certe como illa poteva precisar, illa era ora circa duo pedes [sexanta centimetros] alte, e continuava a reducer rapidemente: illa tosto discoperiva que le causa de isto era le flabello que illa prendeva, e illa lo laxava hastivemente, justo a tempore de evitar reducer se completemente.

‘Io escappava per poco!’ diceva Alice, multissime stupefacte con le subite cambio, ma gaudeva mul
to de trovar que ancora existeva; ‘e ora al jardin!’ e illa curreva con tote velocitate retornante al parve porta: ma, guai! Le portetta era claudite de nove, e le clavetta aurate jaceva sur le tabula de vitro como antea, ‘e le cosas son pejor que jammais,’ pensava le parve puera, ‘perque io jammais era tanto parve como illo, jammais! E io declara que illo es troppo mal, assi illo es!

Post illa dicer iste parolas su pede glissava, e in le instante sequente, splash! Illa era usque su mento intra le aqua salate. Su prime idea era que illa de alcun maniera cadeva intra le mar, ‘e in ille caso io pote retornar per le ferrovia,’ illa se diceva. (Alice habeva essite in le litore un vice in su vita, e habeva arrivate a un conclusion general, que ubicunque tu va in le costa de Anglaterra tu trovara un grande quantitate de machinas de banio in le mar, alcun pueros fodente le arena con palettas de ligno, tunc un fila de albergos, e detra illos un station ferroviari.) Totevia, illa tosto comprendeva que illa era in le stagno de lacrimas que illa habeva plorate quando illa era novem pedes [tres metros] alte.

‘Io desirarea que io non habeva plorate tanto!’ diceva Alice, durante que illa natava, essayante trovar como exir. ‘Io essera punite per illo ora, io suppone, necante me in mi proprie lacrimas! Illo essera un cosa bizarre, securmente! Totevia, toto es bizarre hodie.’

Justo tunc illa audiva alcun cosa projectante le aqua del stagno a poc distantia, e illa natava plus presso a comprender lo que illo era: primo illa pensava que illo debeva esser un morsa o hippopotamo, ma tunc illa memorava como parve illa era ora, e illa tosto comprendeva que il era solmente un mus que habeva glissate intra ibi como illa.

‘Servirea de alcun cosa, ora,’ pensava Alice, ‘parlar con iste mus? Toto es tanto extraordinari hic in basso, que io poterea pensar que il es multo probabile que ille pote parlar: comocunque il non ha damno in essayar.’ Dunque illa comenciava: ‘O Mus, sape vos como exir de iste stagno? Io es multo fatigate de natar per hic, O Mus!’ (Alice pensava que iste debeva esser le maniera correcte de se parlar con un mus: illa habeva nunquam facte tal cosa antea, ma illa memorava haber viste in le Grammatica Latin de su fratre. ‘Un mus—de un mus—a un mus—un mus—O mus!') Le mus la reguardava assatis inquisitivemente, e la semblava batter le palpebras de un de su oculettos, ma illo diceva nihil.

‘Forsan illo parla altere idioma,’ pensava Alice; io sponde que illo es un mus francese, que veniva con Guilhelmo le Conquisitor.’ (Perque, con tote su cognoscentia de historia, Alice non habeva un notion multo clar de quante tempore retro qualcosa habeva evenite.) Dunque illa comenciava de nove: ‘Ou est ma chatte?’ le qual era le prime phrase in su libro scholar. Le Mus dava un salto subite exiente del aqua, e semblava fremer pavorosemente ubique. ‘Oh io vos roga pardono!’ clamava Alice hastivemente, timente que illa habeva ferite le sentimentos del povre animal. ‘Io oblidava completemente que il non vos place cattos.’

‘Non place cattos!’ clamava le Mus, in un voce passionate e stridente. ‘Il vos placerea cattos si vos era io?’

‘Ben, forsan no,’ diceva Alice in un tono consolatori: ‘Non vos irrita con illo. E ancora io desira que io vos poteva monstrar nostre catta Dinah: io pensa que vos prenderea un dilection a cattos si vos poteva cognoscer solmente illa. Illa es un cosa quiete assi adorabile,’ Alice continuava a parlar, medio con se mesme, durante que natava pigremente per le stagno, ‘e illa sede presso al foco ronronante assi bellemente, leccante su patas e lavante su facie—e illa es un cosa suave assi agradabile de curar— e illa es un maestro in attrappar muses.—oh, io vos roga pardono!’ clamava Alice de nove, perque iste vice le Mus se ericiava per ubique, e illa se sentiva certe que illo vermente se offendeva. ‘Nos non parlara plus sur illa si vos prefere que non.’ 

‘Nos non parlara?’ clamava le Mus, qui tremeva usque le fin de su cauda. ‘Como si io parlarea super tal subjecto! Nostre familia sempre odiava cattos: cosas horrende, basse e vulgar! Non me lassa audir iste nomine de nove!

‘In veritate, io non parlara! diceva Alice, in un grande haste a cambiar le subjecto del conversation. ‘Esque vos—esque vos ama—vos ama—canes?' Le Mus non respondeva, dunque Alice continuava avidemente: 'Il ha un canetto assi agradabile presso nostre casa, le qual me placerea monstrar vos! Un terrier de oculos brillante, vos sape, con oh, longe pilos crispe brun! E illo reporta cosas quando on los jecta, e illo se erige e roga le dinar, e tote le sorta de cosas—io non memora le medietate de illos— e illo pertine a un fermero, vos sape, e ille dice que illo es assi utile, ille vale cento libras! Ille dice que illo occide tote le rattos e—oh vita!' clamava Alice in un tono afflicte, ‘io time que io lo offendeva de nove!’ Perque le Mus natava distantiante se de illa tanto ben como illo poteva ir, e faceva un commotion considerabile in le stagno durante que illo vadeva.

Dunque illa vocava blandemente depost illo, ‘Car Mus! Retorna hic, e nos non parlara plus sur cattos ni canes, si illos non vos place!’ Quando le Mus audiva isto, ille se tornava e natava lentemente verso illa: su facie era assatis pallide (de passion, Alice pensava), e illo diceva in un basse voce tremule, ‘Que nos arriva al ripa, e tunc io vos contara mi historia, e vos comprendera per que io odia cattos e canes.’

Il jam era tempore de ir, perque le stagno deveniva assatis populate con le aves e altere animales que habeva cadite in illo: il habeva un Anate e un Dodo, un Lori e un Aquiletto, e plure altere creaturas curiose. Alice menava le cammino, e tote le gruppo natava al ripa.

(Continua postea...)

Notas:

• Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
• Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2016, tote le derectos de iste traduction es reservate.