2016-10-02

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 3. Un Cursa de Caucus e un Longe Cauda

 (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe ci: 2. Le Stagno de Lacrimas)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

3. Un Cursa de Caucus e un Longe Cauda


Illes era vermente un gruppo estranie que se assemblava sur le ripa—le aves con plumas immunde, le animales con lor pilos adherente al pelle, e totes guttante, enoiate, e inconfortabile.

Le prime question naturalmente era, como devenir sic de nove: illes habeva un consultation super isto, e post alcun minutas il semblava assatis natural a Alice trovar se parlante familiarmente con illos, como si illa los habeva cognoscite durante tote su vita. In veritate, illa habeva un disputa assatis longe con le Lori, qui al fin deveniva irritate, e solo diceva “io es plus vetule que vos, e io debe saper melio.” E isto Alice non permitterea sin saper que etate illo habeva, e, como le Lori decisemente refusava de revelar su etate, il restava nihil a dicer.

Al fin le Mus, qui semblava esser un persona de alcun autoritate inter illos, vocava “Sede, tote vos, e ascolta me! Io tosto los facera sic de nove!” Illes tote se sedeva presto, in un grande rondo, con le Mus in le centro. Alice manteneva su oculos anxiosemente fixate sur illo, perque illa era secur que prenderea un frigido si illa non deveniva sic multo tosto.

“Ahem!” diceva le Mus con aere de importante. “Es tote vos preste? Isto es le cosa plus sic que io cognosce. Silentio ubique, per favor! ‘Guilhelmo le Conquisitor, cuje causa era favorate per le papa, era tosto submittite al Angleses, qui voleva leaders, e habeva essite ultimemente multo accostumate al usurpation e al conquesta. Edwin e Morcar, le  contes de Mercia e Northumbria—’”

“Ugh!” diceva le Lori, con un fremito.

“Pardona me!” diceva le mus, arrugante le fronte, ma multo politemente. “Parlava vos?”

“Io non!” diceva le Lori, hastivemente.

“Io pensava que vos parlava,” diceva le Mus. “Io procede. ‘Edwin e Morcar, le contes de Mercia e Northumbria, declarava su appoio a ille; e mesmo Stigand, le archiepiscopo patriotic de Canterbury, trovava esser consiliabile—’”

“Trovava que?” diceva le Anate.

“Trovava esser,” le Mus respondeva ben enoiatemente: “naturalmente vos sape lo que ‘esser’ significa.”

“Io sape multo ben lo que ‘esser’ significa, quando io trova un esser,” diceva le Anate: “illo es generalmente un rana, o un verme. Le question es, que trovava le archiepiscopo?”

Le Mus non notava iste question, ma pressatemente continuava, “‘—trovava esser consiliabile ir con Edgar Atheling incontrar Guilhelmo e offerer a ille le corona. Le conducta de Guilhelmo primo era moderate. Ma le insolentia de su Normandos—’ Como va vos usque ora, mi cara?” illo continuava, tornante se a Alice durante que parlava.

“Tanto molliate como sempre,” diceva Alice in un tono de melancholia: “illo non sembla siccar me del toto.”

“In ille caso,” diceva le Dodo solemnemente, ponente se in pede. “Io supplica que le reunion se ajorna, pro le immediate adoption de remedios plus energic—”

“Parla interlingua!” diceva le Aquiletto. “Io non sape le significato del medietate de ille longe parolas, e, ultra illo, io non crede que vos lo sape alsi!” E le Aquiletto flecteva le capite a basso pro occultar un surriso: alcun del altere aves faceva risettos audibile.

“Lo que io iva dicer,” diceva le Dodo in un tono offendite, “era, que le melior cosa pro facer nos sic esserea un cursa de caucus.”

“Que es un cursa de caucus?” diceva Alice; non que illa multo voleva saper, ma le Dodo habeva pausate como si illo pensava que alcuno debeva parlar, e necuno altere semblava inclinate a dicer qualcosa.

“Ben,” diceva le Dodo, “le melior maniera de explicar lo es facer lo,” (E, como tu pote voler essayar le cosa tu mesme, alcun die de hiberno, io te contara como le Dodo lo faceva.)

Primo illo marcava un pista de cursa, in un sorta de circulo (“le forma exacte non importa,” illo diceva), e tunc tote le gruppo era placiate per le pista, hic e ibi. Il habeva nulle “Un, duo, tres, e va!”, in veritate illes comenciava a currer quando les placeva, e exiva quando les placeva, de sorta que il non era facile saper quando le cursa terminava. Totevia quando illes habeva currite durante circa un medie hora, e era assatis sic de nove, le Dodo subito vocava “Le cursa terminava!” e illes tote se attruppava circum illo, anhelante, e demandante “Ma qui ha ganiate?”
Iste question le Dodo non poteva responder sin pensar multissimo, e ille stava pro un longe tempore con un sol digito presse sur su fronte (le position in le qual tu sole vider Shakespeare, in le picturas de ille), durante que le alteres attendeva in silentio. Al fin le Dodo diceva “Tote le mundo ha ganiate, e totes debe haber premios.”

“Ma qui debe dar le premios?” un considerabile choro de voces demandava.

“Ben, illa, naturalmente,” diceva le Dodo, punctante a Alice con un sol digito; e le integre gruppo presto se attruppava circum illa, vocante, in un maniera confuse, “Premios! Premios!”

Alice non habeva idea de que facer, e in despero illa poneva su mano in le tasca, e tirava un cassa de confectos (fortunatemente le aqua salate non habeva se mittite in illo), e distribueva los como premios. Il era exactemente un sol pecia pro cata uno.

“Ma illa debe haber un premio pro illa mesme, nonne,” diceva le Mus.

“Naturalmente,” le Dodo respondeva multo seriosemente. “Que altere ha vos in vostre tasca?” illo continuava, tornante se a Alice.

“Solo un digital,” diceva Alice tristemente.

“Da me lo,” diceva le Dodo.

Tunc illes tote se attruppava circum illa un altere vice, durante que le Dodo solemnemente presentava le digital, dicente “Nos roga que vos accepta iste elegante digital”; e, quando illo habeva finite iste breve discurso, illes tote se allegrava.

Alice trovava le integre cosa multo absurde, ma illes tote habeva le aere tanto grave que illa non osava rider; e, como illa non poteva pensar qualcosa a dicer, illa simplicemente se inclinava, e prendeva le digital, e se faceva semblar tanto solemne como illa poteva.

Le proxime cosa era mangiar le confectos: isto causava alcun ruito e confusion, post que le aves grande se plangeva de que illos non poteva gustar le lores, e le parves suffocava e debeva esser colpate legiermente in le dorso. Totevia, totes era preste al fin, e illes se sedeva de nove in un rondo, e rogava que le Mus les contava alcun altere cosa.

“Vos promitteva contar nos su historia, nonne,” diceva Alice, “e a causa de que vos odia—ille duo animales con C,” illa addeva in un susurro, medio timente que illo esserea offendite de nove.

“Io ha un longe e triste causa!” diceva le Mus, qui se tornava a Alice, e suspirava.

“Illo es un longe cauda, certemente,” diceva Alice, mirante a basso meraviliate con le cauda del Mus; “ma perque vos lo appella triste?” E illa continuava imaginante le cauda durante que le Mus contava le causa, de maniera que le idea que illa habeva del conto era assi:—
    
    “Furia a un
        mus parlava,
          Quando in casa
             lo trovava, ‘Que
                 nos va a justitia:
                           Io proces-
                             sara a te.—
                              Io non
                            acceptara
                         artificio:
                      Nos debe
                    haber le
                 judicio;
  
                  Que tal 
           iste ma-
        tino io ha  
      nihil a 
       a facer.’  
         Le mus al
            can accu-
             sator, ‘Ma
               dice me
                 car senior, 
                Sin jury
              o judice,
           de que 
         servi 
       ille
   corte?’ 

  ‘Io sera
 le ju-

dice,
  e le jury,’
       diceva
         Furia al
               povre  

                 mure:
               ‘Tu
             sera
            ju-
          di-
      cate,
       e con-
          dem-
              na-
                  te
                 a
             mor-
           te.’


“Vos non attende!” diceva le Mus a Alice, severmente. “A que pensava vos?”

“Io vos roga pardono,” diceva Alice multo humilemente: “vostre cauda ha arrivate al quinte curva, nonne?”

“Vos non me ascoltava, solo mi cauda notava!” critava le Mus, sever e multo irate.

“Vostre cauda nodava!” diceva Alice, sempre preste a facer se utile, e con le aere anxiose. “Oh, lassa me adjutar a disfacer le nodo!”

“Io non facera alcun tal cosa,” diceva le Mus, qui se levava e se vadeva. “Vos me insulta per parlar tal nonsenso!”

“Io non voleva insultar vos!” se defendeva le povre Alice. “Ma vos es tanto facilemente offendite, nonne!”

Le mus solo grunniva in replica.

“Per favor retorna, e fini vostre historia!” Alice lo clamava. E tote le alteres la accompaniava in choro “Si, per favor!” Ma le Mus solo succuteva su capite impatientemente, e ambulava un poco plus rapidemente.

“Qual damno, illo non vole remaner ci!” suspirava le Lori, si tosto que illo era assatis foras de vista; e un vetule Crabba prendeva le opportunitate de dicer a su filia “Ah, mi cara! Que iste sia un lection pro que tu nunquam perde tu calma!”

“Tene vostre lingua, Mama!” diceva le juvene Crabba, un poco irritate. “Vos face mesmo un ostrea perder le patientia!”

“Io volerea haber nostre Dinah hic, como io vole!” diceva Alice in alte voce, dirigente se a necuno in particular. “Illa tosto lo reportarea hic!.”

“E qui es Dinah, si io pote aventurar me a demandar le question?” diceva le Lori.

Alice respondeva avidemente, perque illa era sempre preste a parlar super su animal: “Dinah es nostre catta. E illa es un grande maestro in attrappar muses, vos non imagina! E oh, io volerea que vos poteva vider la post aves! Ben, illa mangiarea un avetto tanto tosto como illa lo mirava!”

Iste discurso causava un inquietude remarcabile inter le gruppo. Alcun del aves se hastava a sortir presto: un vetule Pica comenciava a se involver attentemente, remarcante “Io vermente debe ir a casa: le aere nocturne non beneface mi gorga!” E un Canario vocava su filios in un tremule voce, “Veni con me, mi caros! Il es jam le hora que tote vos debe esser in lecto!” Sur varie pretextos tote illes se vadeva, e Alice era tosto lassate sol.

“Io volerea non haber mentionate Dinah!” illa se diceva in un tono de melancholia.” Necuno sembla amar la, hic in basso, e io es secur que illa es le melior catto in le mundo! Oh, mi car Dinah! Io me demanda si io jammais te videra novemente!” E hic le povre Alice comenciava a plorar de nove, perque illa se sentiva multo sol e melancholic. In un instante, totevia, illa de nove audiva un parve ambular de pedes a distantia, e illa mirava supra avidemente, medio sperante que le Mus habeva cambiate de idea, e retornava pro finir su historia.

(Continua postea...)

Notas:
  • Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
  • Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2016, tote le derectos de iste traduction es reservate.

3 comments:

  1. Belle traduction! Io ama le creativitate con le traduction del jocos de parolas intraducibile.

    Io ha facite un lection de probas e io spera que le sequente suggestiones es utile:

    General/ubique:
    * Guilielmo => Guilhelmo (le forma del nomine in le dictionarios)
    * Considerante le atmosphera de formalitate fingite in tote le libro, il pare plus apte usar “vos” in loco de “tu/te” in le dialogos.

    §2:
    * argumentation => disputa
    * saper melior => saper melio
    * refusava a dicer => refusava de dicer (o, pro evitar un repetition proxime de "dicer": refusava de revelar/divulgar)
    * illo habeva plus de nihil a dicer => il habeva nihil plus a dicer; il restava/remaneva nihil a dicer

    §6:
    * io roga tu pardono => io te roga pardono; io vos roga pardono

    §11:
    * Como va tu deveniente ora => Como va il ora; Como sta tu ora

    §12:
    * illo sembla siccar me nullemente => illo non sembla siccar me del toto

    §13:
    * Parla derecto! => Parla normalmente! (o, considerante le original “Speak English!”: Parla interlingua!)

    §15:
    * necun altere => necuno altere

    §17:
    * circa medie hora => circa un medie hora

    §18:
    * presse => premite
    * picturas => imagines

    §25:
    * Laxa lo ci => Da me lo

    §26:
    * Nos roga => Nos implora

    § 27:
    * reguardava tanto seriose => haveva le aere tanto grave

    § 29:
    * gustar lores => gustar le lores

    § 33 (cauda):
    * jury => juratos

    § 35:
    * Io roga tu pardono => Io te/vos roga pardono; excusa me

    § 38:
    * Io non plus facera isto => Io non facera alcun tal cosa (<= I shall do nothing of the sort)

    § 39:
    * insultar lo => insultar te/vos

    § 41:
    * un poc plus celere => un poco plus rapidemente

    § 48:
    * depresse => abattite (<= low-spirited)

    ReplyDelete
  2. Gratias, io va analisar tu appunctamentos e tosto parlar con te.

    ReplyDelete