Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 9. Le Historia del Tortuca False

  (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe hic: 8. Le Campo de Croquet del Regina)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

9. Le Historia del Tortuca False

"Tu non sape como io gaude de vider te novemente, car amichetta!" diceva le Duchessa, durante que illa mitteva su mano affectionatemente al de Alice, e illas partiva insimul.

Alice gaudeva multo de trovar la in tal temperamento placente, e pensava que forsan il era solo le pipera que la habeva facite si feroce quando illas se habeva incontrate in le cocina.

"Si io esseva un Duchessa," illa diceva a se mesme (ben que in un tono non multo sperantiose), "io non haberea pipera in mi cocina del toto. Le suppa va multo ben sin illo—Forsan il es sempre le pipera que face le temperamento del personas devenir calide," illa continuava, multissimo placite de haber discoperite un nove typo de regula, "e le vinagre les face devenir acide—e le camomilla les face devenir amar—e—e le bonbones e tal cosas les face devenir dulce. Io solo desira que le personas sapeva isto: tunc illes non esserea tanto avar con bonbones, nonne?—”

Illa habeva oblidate completemente le Duchessa per iste tempore, e esseva un poco espaventate quando illa audiva su voce presso a su aure. “Tu pensa super alco, mi cara, e isto face que tu oblida parlar. Io non pote contar te justo ora qual es le moral de illo, ma io lo memorara tosto.

“Forsan illo non habeva un,” Alice se aventurava remarcar.

“Non, non, puera!” diceva le Duchessa. “Omne cosa ha un moral, tu solo debe trovar lo.” E illa se premeva plus presso al latere de Alice durante que parlava.

Il non placeva multo a Alice que illa se manteneva tanto presso illa: primo perque le Duchessa era multo fede, e secundo, perque illa habeva le altura exacte pro restar su mento sur le humero de Alice, e illo era un mento inconfortabilemente acute. Totevia, illa non voleva esser rude: dunque illa resisteva a illo le melio que illa poteva.

“Le joco deveniva assatis melior ora,” illa diceva, a fin de meliorar un poco le conversation.

“Ver,” diceva le Duchessa: “e le moral de illo es—‘Oh, il es le amor, il es le amor, que face le mundo girar!”

“On diceva,” Alice susurrava, “que isto era facite quando totes se occupa de lor proprie affaires!”

“Ah ben! Isto vole dicer le mesme cosa,” diceva le Duchessa, fodente con su mento parve e acute le humero de Alice durante que addeva “e le moral de illo es—‘Occupate te del senso, e le sonos se occupara de se mesme’.”

“Quanto illa affectiona de trovar moral in le cosas!” Alice pensava con se mesme.

“Io osa dicer que tu te demanda perque io non pone mi bracio circum tu cinctura,” le Duchessa diceva, post un pausa; “le ration es, que io es dubitose super le temperamento de tu flamingo. Debe io tentar le experimento?”

“Ille poterea piccar,” Alice replicava cautemente, non sentiente anxietate del toto de que se tentava le experimento.

“Multo ver,” diceva le Duchessa: “flamingos e mustarda ambes picca. E le moral de illo es—‘Le aves que se sembla, se assembla’.”

“Ma le mustarda non es un ave,”Alice observava.

“Certo, como sempre,” diceva le Duchessa: “qual maniera clar tu ha de exprimer le cosas!”

“Illo es un mineral, io crede,” diceva Alice.

“Securmente illo es,” diceva le Duchessa, que semblava preste a concordar con toto que Alice diceva: “il ha un grande mina de mustarda presso hic. E le moral de illo es—‘Quanto plus io ha in le mina, tanto minus tu ha in le tue’.”

“Oh, io sape!” exclamava Alice, qui non attendeva iste ultime observation. “Illo es un vegetal. Illo non sembla un, ma illo es.”

“Io es completemente de accordo con te,” diceva le Duchessa, “e le moral de illo es—‘Sia lo que tu sembla esser’—o, si tu vole exprimer lo plus simplemente—‘Nunquam te imagina non esser alteremente lo que il poteva apparer al alteres que lo que tu esseva o poteva haber essite non esseva alteremente lo que tu habeva apparite a illes esser alteremente’.”

“Io pensa que io deberea haber comprendite melio,” Alice diceva multo politemente, “si io lo habeva scribite: ma io non pote comprender lo ben durante que tu lo dice. “

“Isto es nihil presso de lo que io poterea dicer,” le Duchessa replicava, in un tono placente.

“Per favor non te preoccupa dicer ulle cosa ultra isto,” diceva Alice.

“Oh, non parla super preoccupation!” diceva le Duchessa. “Io te face un presente ab toto que io habeva dicite usque ora.”

“Un presente de multo basse costo!” diceva Alice. “Io gaude de que le personas non da presentes de anniversario como tal!” Ma illa non se aventurava dicer lo in alte voce.

“Pensante novemente?” le Duchessa demandava, fodente novemente con su parve e acute mento.”

“Io ha derecto de pensar,” diceva Alice acutemente, perque illa comenciava a sentir se un poco enoiate.

“Quasi tanto derecto,” diceva le Duchessa, “como le del porcos de volar; e le mor—”

Ma tunc, pro le grande surprisa de Alice, le Duchessa silentiava, justo in le medio de su parola favorite “moral”, e le bracio que esseva attachate al de illa comenciava tremer. Alice mirava a supra, e ibi stava le Regina ante illas, con le bracios cruciate, corrugante le fronte como un tempesta de tonitro.

“Un belle die, vostre Majestate!” le Duchessa comenciava con un basse e debile voce.

“Ora, io vos da un advertimento juste,” critava le Regina, colpante le solo con le pedes durante que parlava; “o vos o vostre capite debe ir se, e que isto sia immediatemente! Face vostre selection!”

Le Duchessa faceva su selection, e partiva prestemente.

“Que nos continua con le joco,” le Regina diceva a Alice; e Alice era tanto espaventate de dicer ulle parola, ma lentemente sequeva post illa al campo de croquet.

Le altere invitatos habeva prendite avantage del absentia del Regina, e reposava in le umbra: totevia, le momento que illes la videva, illes se hastava retornar al joco, le Regina mermente remarcava que un momento de retardo costarea les lor vitas.

Durante tote le tempore que illes jocava, le Regina nunquam lassava de querelar con le altere jocatores, e critar “Trencha le capite de ille!” o “Trencha le capite de illa!” Ille qui illa sententiava era arrestate per le soldatos, que naturalmente debeva lassar de esser arcos pro facer lo, de sorta que, al fin de circa medie hora, il non restava ulle arco, e tote le jocatores, salvo le Rege, le Regina, e Alice, esseva arrestate e sub sententia de execution.

Tunc le Regina cessava, assatis sin halito, e diceva a Alice “Ha vos jam vidite le Tortuca False?”

“No,” diceva Alice. “Io non mesmo sape lo que un Tortuca False es.

“Illo es le cosa de que le Suppa de Tortuca False es facite,” diceva le Regina.

“Io non ha jammais vidite uno, o audite super uno,” diceva Alice.

“Que nos va, tunc,” diceva le Regina, “e ille vos contara su historia.”

Durante que illas partiva insimul, Alice audiva le Rege dicer in un basse voce, a tote le compania, “Vos es totes pardonate.” “Guai, illo es un bon cosa!” illa se diceva, perque illa se habeva sentite multo infelice al numero de executiones que le Regina habeva ordinate.

Illes multo tosto arrivava a un Grypho, cubate profundemente addormite sub le sol. (si tu non sape lo que un Grypho es, mira le pictura.) “Leva vos, cosa pigre!” diceva le Regina, “e duce iste juvene dama a vider le Tortuca False, e a audir su historia. Io debe retornar e vider alcun executiones que io ha ordinate;” e illa partiva, lassante Alice sol con le Grypho. A Alice non placeva ulle le aere del creatura, ma del toto illa pensava que il esserea plus secur remaner con illo que sequer ille feroce Regina: dunque illa attendeva.

Le Grypho se sedeva e fricava su oculos: tunc illo reguardava le Regina usque illa era foras de vista: tunc illo rideva dulcemente. “Que comic!” diceva le Grypho, medio a se mesme, medio a Alice.

“Que es le comic? Diceva Alice.

“Guai, illa,” diceva le Grypho. “Illo es toto phantasia de illa, que: illes jammais executa necuno, vos sape. Que nos va!”

“Totes dice ‘que nos va!’ hic,” pensava Alice, durante que illa lo sequeva lentemente: “Io non jammais esseva tanto ordinate antea, in tote mi vita, jammais!”

Illes non habeva ite longe usque illes videva le Tortuca False a distantia, sedite triste e sol super un parve planca de rocca, e, durante que illes se approximava, Alice poteva audir lo suspirante como si su corde iva rumper. Illa se commiserava de ille profundemente. “Qual es su tristessa?’ illa demandava al Grypho. E le Grypho respondeva, quasi con le mesme parolas que antea, “Illo es toto phantasia de ille, que: ille non ha ulle tristessa, vos sape. Que nos va!”

Dunque illes iva usque le Tortuca False, qui les mirava con large oculos plen de lacrimas, ma diceva nihil.

“Iste juvene dama hic,” diceva le Grypho, “illa vole cognoscer vostre historia, illa vole.”

“Io la lo narrara,” diceva le Tortuca Falce con un voce profunde e cavernose. “Sede te, ambe vos, e non parla un sol parola usque io finir.”

Dunque illes se sedeva, e necuno parlava pro alcun minutas. Alice pensava con se mesme “Io non vide como ille pote jammais finir, si ille non comencia. Ma illa attendeva patientemente.

“Olim,” diceva le Tortuca False al fin, con un suspiro profunde, “io era un ver Tortuca.”

Iste parolas esseva sequite per un silentio multo longe, rumpite solmente per un exclamation occasional de “Hjckrrh!” ab le Grypho, e le constante singultar pesate del Tortuca False. Alice era preste de levar se e dicer “Gratias, senior, per vostre interessante historia,” ma illa non poteva evitar pensar que il deberea haber plus a venir, dunque illa remaneva sedite e diceva nihil.

“Quando nos era parve,” le Tortuca False continuava al fin, plus calme, totevia ancora singultante un poco de tempore in tempore, “nos iva a schola in le mar. Le maestro era un vetule Tortuca—nos soleva appellar le Testaceo—”

‘Perque vos le appellava Testaceo, si ille non era uno?” Alice demandava.

“Nos le appellava Testaceo perque ille jam habeva testate de toto. “Vermente vos es multo obtuse!”

“Vos deberea avergoniar se de vos mesme pro demandar un question si simple,” addeva le Grypho; e tunc ille ambe sedeva silente e mirava le povre Alice, que se sentiva preste a affundar se intra le terra. Al fin le Grypho diceva al Tortuca False “Hasta te, vetule companion! Non remane le die tote in isto!” e ille continuava con iste parolas:—

“Si, nos iva a schola in le mar, ben que vos non lo crede—”

“Io non diceva jammais : io non crede!” interrumpeva Alice.

“Vos justo diceva,” diceva le Tortuca False.

“Tene vostre lingua!” addeva le Grypho, ante que Alice poteva parlar novemente. Le Tortuca False continuava.

“Nos habeva le melior ex le educationes—de facto, nos iva al schola tote le dies—”

Io ha ite a un schola tamben,” diceva Alice. “Vos non deberea esser talmente tanto fer.”

“Con extras?” demandava le Tortuca False, un poco anxiose.

“Si,” diceva Alice: “nos apprendeva francese e musica.”

“E lavatura?” diceva le Tortuca False.

“Certemente non!” diceva Alice indignate.

“Ah! Tunc le tue non era un schola vermente bon,” diceva le Tortuca False in un tono de grande alleviation, “Ora, in le nostre, on habeva, al fin del conto, “francese, musica e lavatura—extra.’”

“Vos non poterea haber un melior,” diceva Alice; “habitante in le fundo del mar.”

“Io non poteva pagar pro apprender los,” diceva le Tortuca False con un suspiro, “io solo prendeva le curso regular.”

“Que era illo?” inquireva Alice.

“Later e Scander, naturalmente, pro comenciar,” le Tortuca False replicava, “e tunc le differente brancas de Arithmetica—Ambition, Distraction, Fedification, e Derision.”

“I non audiva jammais super ‘Fedification’,” Alice se aventurava dicer. “Que es illo?”

Le Grypho erigeva su ambe patas in surprisa. “Non audiva jammais super fedification!” illo exclamava, “Vos non sape lo que bellification es, io suppone?”

“Si,” diceva Alice dubitosemente: “illo significa—facer—qualcosa—plus—belle.”

“Ben, tunc,” le Grypho continuava, “si vos non sape lo que fedification es, vos es, vos es un imbecille.”

Alice non se sentiva incoragiate a demandar ulle plus questiones super illo: dunque illa se tornava al Tortuca False, e diceva “Que altere cosas debeva vos apprender?’

“Ben, il habeva Scoria,” le Tortuca False replicava, enumerante le subjectos con su patas. “Scoria, antique e moderne, con Marographia: tunc Disdigno—le maestro de disdigno era un anguilla congro, que soleva venir un vice al septimana: ille nos inseniava Disdigno, Surriso e Pictura a Osculo.”

“Como era illo?” diceva Alice.

“Ben, io non pote monstrar vos, io mesme,” le Tortuca False diceva: “Io es multo rigide. E le Grypho non lo ha jammais apprendite.”

“Io non habeva tempore,” diceva le Grypho: “Io iva al maestro de Classicos, totevia. Ille era un vetule crabba, ille era.”

“Io non ha jammais ite a ille,” le Tortuca False diceva con un suspiro. “Ille inseniava le Becco e le Matino, on soleva dicer.

“Si, ille inseniava, ille inseniava,” diceva le Grypho, suspirante in su vice; e ambe creaturas occultava lor facies sub su patas.

“E durante quante horas al die habeva vos le lectiones?” diceva Alice, hastante a cambiar le subjecto.

“Nos habeva dece horas in le comencio a studer le prime materias,” diceva le Tortuca False: “le altere dies: novem horas, octo horas, e assi continua.”

“Qual plan curiose!” exclamava Alice.

“Isto es le ration perque illos era appellate materias prime, “ le Grypho observava: “perque le altere materias derivate era de plus in plus minor.”

“Naturalmente era illo,” diceva le Tortuca False.

Isto era un idea si nove a Alice, e illa pensava super illo un poco ante illa faceva le proxime observation. “Tunc le dece-prime die debe haber essite feriate?”

“Naturalmente illo esseva,” diceva le Tortuca False.

“E como esseva le dece-secunde?” Alice addeva anxiemente.

“Isto jam basta super le lectiones,” le Grypho interrumpeva in un tono multo decise. “Conta la qualcosa super le jocos ora.”

(Continua postea...)

Notas:

• Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
• Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2017, tote le derectos de iste traduction es reservate.

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 8. Le Campo de Croquet del Regina

  (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe hic: 7. Un Folle The)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

8. Le Campo de Croquet del Regina

 

Un large rosiero stava presso le entrata del jardin: le rosas crescente in illo era blanc, ma il habeva tres jardineros a illo, occupatemente pingente los de rubie. Alice trovava isto un cosa multo curiose, e illa se approximava pro reguardar les, e, justo quando illa arrivava usque illes, illa audiva uno de illes dicer “Presta attention ora, Cinque! Non sparge tinta sur me assi!”

“Io non poteva evitar lo,” diceva le Cinque, in un tono irritate. “le Septe pulsava mi cubito.”

Dunque le Septe mirava a supra e diceva. “Isto es certe, Cinque! Sempre tu attribue le culpa al alteres!”

“Il es melio que tu non parla!” diceva le Cinque. “Io audiva le Regina simplemente dicer heri que tu meritava esser decapitate.

“Ma perque?” diceva le uno que habeva parlate primo.

“Isto non es un affaire tue, Duo!” diceva le Septe.

“Si, illo es affaire sue!” diceva le Cinque. “E io le contara—illo esseva a causa de ille apportar al cocinera radices de tulipa in vice de cibolla.

Le Septe jectava a basso su pincel, e habeva justo comenciate “Ben, de tote le cosas injuste—” quando su oculos per hasardo cadeva super Alice, durante que illa stava reguardante les, e ille se stoppava subitemente: le alteres reguardava circum tamben, e tote illes se inclinava a basso.

“Contarea me vos, per favor,” diceva Alice, un poco timidemente, “perque vos pinge ille rosas?”

Le Cinque e le Septe diceva nihil, ma reguardava le Duo. Le Duo comenciava, con un basse voce, “Perque, le facto es, vos vide, Senioretta, iste hic deberea haber essite un rosiero rubie, e nos poneva un blanc erroneemente; e si le Regina lo discoperi, nos tote habera nostre capites trenchate, vos sape. Dunque vide vos, Senioretta, nos face nostre melio, usque illa arriva, pro que—” A iste momento, le Cinque, qui habeva reguardate anxiose per le jardin, vocava “Le Regina! Le Regina!” e le tres jardineros instantaneemente deveniva lor facies platte. Il habeva un sono de multe passos, e Alice mirava circum, anxiose pro vider le Regina.

Primo veniva dece soldatos portante bastones: illes tote habeva le mesme forma que le tres jardineros, oblonge e platte, con lor manos e pedes in le angulos: Postea dece cortesanos: illes tote era ornamentate ubique con quadros, e camminava de duo a duo, assi como le soldatos faceva. Post istes veniva le infantes royal: il habeva dece de illes, le pupettos veniva saltante allegremente per ibi, mano in mano, in duples: illes era tote ornamentate con cordes. Postea veniva le invitatos, supertoto Reges e Reginas, e inter illes Alice recognosceva le Conilio Blanc: illo parlava in un maniera hastive e nervose, surridente a cata cosa que era dicite, e passava sin notar la. Tunc se sequeva le Valet de Cordes, portante le corona del Rege sur un cossino de villuto carmin; e, post tote iste grande procession, veniva LE REGE E LE REGINA DE CORDES.

Alice era assatis dubitose si illa deberea o non extender se de fronte al solo como faceva le tres jardineros, ma illa non poteva jammais memorar haber tal regula pro processiones; “e in ultra, de que servirea un procession,” pensava illa, “si tote le gente debeva extender se de fronte al solo, e tunc non vider lo?” Dunque illa stava ubi illa era, e attendeva.

Quando le procession arrivava vis-à-vis con Alice, illes tote se stoppava e la reguardava, e le Regina diceva, severmente, “Qui es ista?” Illa lo diceva al Valet de Cordes, qui solo se inclinava e surrideva in responsa.

“Idiota!” diceva le Regina, succutente su capite impatientemente; e, tornante a Alice, illa continuava: “Qual es tu nomine, puera?”

“Mi nomine es Alice, vostre Majestate,” diceva Alice multo politemente; ma illa addeva. A se mesme, “Ben, illes es solo un joco de cartas, post toto. Io non debe timer les!”

“E qui es istes?” diceva le Regina, punctante al tres jardineros qui jaceva circum le rosiero; perque, vide tu, post que illes era extendite de fronte al solo, e le patrono sur su dorso era le mesme del resto del joco, illa non poteva dicer si illes era jardineros, o soldatos, o cortesanos, o tres de su proprie filios.

“Como saperea io? diceva Alice, surprise con su proprie corage. “Illo non es affaire mie.”

Le Regina se tornava rubie de furia, e, post affrontar la pro un momento como un bestia feroce, comenciava a critar “Trencha le capite de illa! Trencha le—!

“Nonsenso!” diceva Alice, multo alte e decisemente, e le Regina taceva.

Le Rege reposava su mano sur le bracio de illa, e timidemente diceva “Reconsidera, mi cara: illa es solo un puera!”

Le Regina se tornava furiosemente de dorso a ille, e diceva al Valet “Torna les a supra!”

Le Valet lo faceva, multo cautemente, con un sol pede.

“Leva vos!” diceva le Regina in un voce alte e stridente, e le tres jardineros instantaneemente se poneva de pede in un salto, e comenciava a inclinar se al Rege, Regina, al infantes royal, e a tote le alteres.

“Cessa lo!” critava le Regina. “Vos me face haber vertigine.” E tunc, tornante se al rosiero, illa continuava “Que ha vos facite hic?”

“Que illo place a vostre Majestate,” diceva le Duo, in un tono multo humile, mittente un geniculo sur le solo durante que parlava, “nos essayava—”

“Io lo sape!” diceva le Regina, qui habeva intertanto examinate le rosas. “Trencha le capite de illes!” e le procession sequeva, tres del soldatos remanente retro pro executar le infortunate jardineros, qui curreva a Alice pro protection.

“Vos non essera decapitate!” diceva Alice, e illa les poneva intra un grande vaso de flores que stava presso. E le tres soldatos vagava pro circa un minuta o duo, cercante les, e tunc quietemente marchava post le alteres.

“Es trenchate lor capites?” vocava le Regina.

“Lor capites se iva, si il place a vostre Majestate!” le soldatos vocava in replica.

“Excellente!” vocava le Regina. “Pote tu jocar croquet?”

Le soldatos taceva, e reguardava Alice, post que le question era evidentemente adressate a illa.

“Si!” vocava Alice.

“Que nos va, tunc!” rugiva le Regina, e Alice adjungeva le procession, se demandante multissimo que evenirea postea.

“Il es—il es un die multo agradabile!” diceva un voce timide a su latere. Illa camminava al latere del Conilio Blanc, qui la spiava anxiose al facie.

“Multo,” diceva Alice. “Ubi es le Duchessa?”

“Sh! Sh!” diceva le Conilio in un tono basse e hastive. Ille mirava anxiosemente sur su humero durante que parlava, e tunc se levava sur le puncta del pedes, mitteva su bucca presso le aure de illa, e susurrava “Illa es sub sententia de execution.”

“Qual ration?” diceva Alice.

“Diceva tu ‘Qual damno!’?” le Conilio demandava,

“No, io non,” diceva Alice. “Io pensa que illo non es del toto un damno. Io diceva ‘Qual ration?’”

“Illa colpava le aures del Regina—” le Conilio comenciava. Alice erumpeva un risadetta alte. “Oh, sh!” le Conilio susurrava in un tono espaventate. “Le Regina vos ascoltara! Vide vos que illa arrivava assatis tarde, e le Regina diceva—”

“Placia vos a vostre locos!” vocava le Regina con un voce fulminante, e le gente comenciava a currer per tote le directiones, collidente unos verso le alteres: totevia, illes se arrangiava in un minuta o duo, e le joco comenciava.

Alice notava que illa jammais habeva vidite un campo de croquet si curiose in tote su vita: illo era tote de crestas e sulcos: le bollas de croquet era ericios vive, e le massettas era flamingos vive, e le soldato se debeva duplar e star sur lor manos e pedes, pro facer le arcos.

Le principal difficultate que Alice trovava primo era manear su flamingo: illa succedeva mitter le corpore de illo, assatis confortabilemente, sub su bracio, con le gambas pendite a basso, ma generalmente, justo quando illa prendeva le collo rectificate, e iva dar al ericio un colpo con le capite de illo, illo se torqueva e la mirava in le facie, con un expression tanto perplexe que illa non poteva evitar erumper le risada; e quando illa mitteva le capite de illo a basso, e iva comenciar novemente, il era multo provocative trovar que le ericio se habeva disinrolate, e era in le acto de reper se a longe: ultra toto isto, il habeva generalmente un cresta o un sulco in le cammino a ubicunque illa voleva inviar le ericio, e, como le soldatos duplate deveniva sempre levante e camminante a altere partes del campo, Alice tosto arrivava al conclusion que illo era vermente un joco multissimo difficile.

Le jocatores tote jocava al mesme tempore, sin attender lor tornos, querelante tote le tempore, e luctante pro le ericios; e post un breve tempore le Regina deveniva in un passion furiose, e veniva calcante, e critante “Trencha le capite de ille!” o “Trencha le capite de illa!” circa un vice a cata minuta.

Alice comenciava a sentir se multo inquiete, de facto illa non habeva usque tunc ulle disputa con le Regina, ma illa sapeva que illo poterea evenir a qualcunque minuta, “e tunc,” pensava illa, “que me advenirea?” Illes es horribilemente affectionate de decapitar personas hic: le grande demanda es si il ha qualcuno que restara vive!

Illa cercava per ibi alcun maniera de escappar, e se demandava si illa poterea exir sin esser vidite, quando illa notava un apparition curiose in le aere: illo la intricava multissimo primo, ma post reguardar lo un minuta o duo illa percipeva que illo era un surriso, e illa se diceva “Il es le Catto de Cheshire: ora io habera uno con qui conversar.

“Como va tu?” diceva le Catto, si tosto que il habeva bucca sufficiente pro que illo lo poteva usar pro parlar.

Alice attendeva usque le oculos appareva, e tunc nutava. “De nihil servi parlar con illo,” illa pensava, “usque su aures appare, o al minus un de illos.” In un altere minuta le integre capite appareva, e tunc Alice poneva su flamingo al solo, e comenciava un reporta del joco, se gaudente multo de que illa habeva alcuno pro ascoltar la. Le Catto pareva pensar que il jam habeva le sufficiente de illo a vista, e nihil plus de illo appareva.

“Io pensa que illes non face del toto un joco juste,” Alice comenciava, in un tono assatis plangente, “e illes totes querela tanto horribilemente que uno non pote audir le altere parlar—e illes non pare haber qualque regulas in particular: al minus, si illes los ha, necuno los attende—e tu non ha idea de como confuse es tote le cosas esser vive: per exemplo, le proxime arco que io debe transversar es in le altere extremo del campo— e io debe haber croquetate le ericio del Regina justo ora, solo perque illo passava currente quando io videva le mie veniente!”

“Te place le Regina?” diceva le Catto con un voce basse.

“Non del toto,” diceva Alice: “illa es assi extrememente—” Justo tunc illa notava que le Regina era presso a illa, ascoltante: dunque illa continuava “—preste a ganiar, que il non vale le pena finir le joco.”

Le Regina surrideva e passava avante.

“Con qui tu parla?” diceva le Rege, arrivante a Alice, e mirante le capite del Catto con grande curiositate.

“Illo es un amico mie—un Catto de Cheshire,” diceva Alice: “lassa me presentar vos lo.”

“Il non me place su apparentia del toto” diceva le Rege: “totevia, illo pote basiar mi mano, si il lo place.”

“Il es melio non,” le Catto remarcava.

“Non sia impertinente,” diceva le Rege, “e non me reguarda assi!” Ille iva detra Alice durante que parlava.

“Un catto pote reguardar un rege,” diceva Alice. “io lo legeva in alcun libro, ma io non memora ubi.”

“Ben, illo debe esse removite,” diceva le Rege multo decisemente; e ille vocava al Regina, qui passava in ille momento, “Mi cara! Io volerea que iste catto sia removite!”

Le Regina habeva un sol maniera de manear tote le difficultates, grande o parve. “Trencha le capite de ille!”

“Io mesme reportara le carnifice,” diceva le Rege alacremente, e ille partiva hastive.

Alice pensava que illa poterea tamben retornar e vider como iva le joco, e illa audiva le voce del Regina a distantia, critante con passion. Illa jam la habeva audir sententiar le execution de tres del jocatores pro haber perdite lor tornos, e il non la placeva le aspecto del cosas del toto, post que le joco era assi confuse que illa nunquam sapeva si il era su torno o non. Tunc illa exiva pro cercar su ericio.

Le ericio era ingagiate in un lucta con altere ericio, lo que semblava a Alice un excellente opportunitate de croquetar un de illos con le altere: le sol difficultate era que su flamingo se vadeva al altere latere del jardin, ubi Alice poteva vider lo essayar de maniera inutile scander un arbore.

Durante le tempore que illa habeva guastate prendente le flamingo e retornante con illo, le lucta se finiva, e ambe ericios era foras de vista: “ma il non importa multo,” pensava Alice, “post que tote le arcos se iva ab iste latere del campo.” Dunque illa mitteva lo sur su bracio, a fin que illo non escappava novemente, e retornava pro haber un poco plus de conversation con su amico.

Quando illa retornava a ubi era le Catto de Cheshire, illa se surprendeva trovar un multitude assatis numerose attruppate circum illo: il eveniva un disputa inter le carnifice, le Rege, e le Regina, illes tote parlava al mesme tempore, durante que tote le resto era assatis silente, e habeva le aere multo inconfortabile.

Al momento que Alice appareva, illa era appellate per tote le tres pro decider le question, e illes repeteva lor argumentos a illa, totevia, post que illes tote parlava al mesme tempore, illa trovava multo difficile discerner exactemente lo que illes diceva.

Le argumento del carnifice era, que tu non poterea trenchar un capite a minus que il habeva un corpore ab le qual trenchar lo: que ille nunquam habeva debite facer tal cosa antea, e ille non iva comenciar in iste epocha de su vita.

Le argumento del Rege era que toto que habeva un capite poterea esser decapitate, e que on non deberea parlar absurdos.

Le argumento del regina era que, si illo non era facite immediatemente, illa mandarea executar totes, ubique (Il era iste ultime observation que habeva facite tote le gruppo reguardar tanto grave e anxiose.)

Alice non poteva pensar nulle altere cosa a dicer sinon “Illo pertine al Duchessa: il es melio que vos la demanda super illo.”

“Illa es in prision,” le Regina diceva al carnifice: “reporta la a hic.” E le carnifice partiva como un sagitta.

Le capite del Catto comenciava evanescer al momento que ille se vadeva, e, quando ille habeva retornate con le Duchessa, illo habeva disparite integremente: dunque le Rege e le carnifice curreva ubique, cercante lo, durante que le resto del gruppo retornava al joco.

(Continua postea...)

Notas:

• Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
• Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2017, tote le derectos de iste traduction es reservate.