Le vita es sonio

Le vita es sonio

Interlingua

Le Nocte Stellate, Van Gogh

Il es ver, reprime alora
le feroce condition,
Iste furia, iste ambition,
perque on sonia qualque hora.
E nos lo face justo ora
niste mundo singular,
que le viver es soniar;
nos sape dum testimonia
que ille qui vive, sonia
illo que es, usque eveliar

Soniante que es rege vive
le illuse rege mandante,
disponente e governante;
E le applauso que recipe
prestate, in le vento scribe;
rende a cineres su sorte
le morte (negate forte!);
ha les qui tenta regnar
vidente que va eveliar
in le sonio de lor morte!

Sonia le ricco al ricchessa,
que de confortos le plena;
sonia le povre qui pena
su miseria e su povressa;
sonia qui lento progressa,
sonia qui lucta e pretende,
sonia qui grava e offende,
e in le mundo, in conclusion,
totos sonia lo que son,
ben que necuno lo intende.

Io sonia esser aqui
de iste prisiones cargate,
que melior habeva state,
io ha soniate alsi.
Que es le vita? Un frénésie.
Que es le vita? Un ilusion,
es un umbra, es un fiction
De nihil on ha besonio,
nam tote le vita es sonio
e le sonios, sonios son

("Le vita es sonio", jornata III - scena XIX, Adaptation: Rodrigo Mallmann Guerra, 2018, Autor: Pedro Calderón de la Barca, 1635)

La Vida es Sueño

Español 

Es verdad; pues reprimamos
esta fiera condición,
esta furia, esta ambición
por si alguna vez soñamos.
Y sí haremos, pues estamos
en mundo tan singular,
que el vivir sólo es soñar;
y la experiencia me enseña
que el hombre que vive sueña
lo que es hasta despertar.

Sueña el rey que es rey, y vive
con este engaño mandando,
disponiendo y gobernando;
y este aplauso que recibe
prestado, en el viento escribe,
y en cenizas le convierte
la muerte (¡desdicha fuerte!);
¡que hay quien intente reinar,
viendo que ha de despertar
en el sueño de la muerte!

Sueña el rico en su riqueza
que más cuidados le ofrece;
sueña el pobre que padece
su miseria y su pobreza;
sueña el que a medrar empieza,
sueña el que afana y pretende,
sueña el que agravia y ofende;
y en el mundo, en conclusión,
todos sueñan lo que son,
aunque ninguno lo entiende.

Yo sueño que estoy aquí
destas prisiones cargado,
y soñé que en otro estado
más lisonjero me vi.
¿Qué es la vida? Un frenesí.
¿Qué es la vida? Una ilusión,
una sombra, una ficción,
y el mayor bien es pequeño;
que toda la vida es sueño,
y los sueños, sueños son.


("La vida es sueño", jornada III - escena XIX, Pedro Calderón de la Barca, 1635)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 12. Le Testimonio de Alice

  (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe hic: 11. Qui Ha Robate le Tortas?)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

12. Le Testimonio de Alice

“Hic!” critava Alice, qui quasi se oblidava, a causa del agitation del momento, de como grande illa habeva crescite in le ultime minutas, e illa se poneva de pede in un salto con tante haste que le bordo de su gonna faceva collaber le tribuna de juratos, vertente tote le juratos sur le testas del multitude a basso, e ibi illes jaceva extendite, le qual la rememorava multo un globo de pisces aurate que illa habeva accidentalmente vertite le septimana anterior.

“Oh, io vos implora pardono!” illa exclamava multo consternatemente, e comenciava a recolliger les tanto rapidemente como illa poteva, perque le accidente con le pisce aurate remaneva currente in su capite, e illa habeva un vage idea de que illes debeva esser colligite prestemente e reponite in le tribuna de juratos, o illes morirea.

“Le judicio non pote proceder,” diceva le Rege, in un voce seriose, “usque tote le juratos retorna a lor proprie locos—tote illes,” ille repeteva con grande emphase, reguardante severmente Alice durante que ille lo diceva.

Alice reguardava le tribuna de juratos, e videva que, in su haste, illa habeva ponite le Lacerta con le capite a basso, e le povretto succuteva su cauda melancholicamente, essente quasi incapace de se mover. Illa lo retirava, e lo reponeva in le position correcte; “non que illo significa multo,” illa se diceva; “io pensa que ille ha le mesme utilitate al judicio tanto in un position como in le altere.”

Si tosto que le juratos se habeva recuperate del choc de haber essite vertite, e si tosto que se habeva trovate lor ardesias e stilos e relivrate a illes, illes comenciava laborar multo diligentemente, scribente le historia del accidente, totes salvo le Lacerta, qui semblava troppo turbate pro facer qualcosa sinon seder se con su bucca aperite, reguardante le tecto del corte.

“Que sape tu super tal subjecto?” le Rege diceva a Alice.

“Nihil,” diceva Alice.

“Absolutemente nihil?” persisteva le Rege.

“Absolutemente nihil,” diceva Alice.

“Illo es multo importante,” le Rege diceva, tornante se al juratos. Illes habeva justo comenciate transcriber lo sur lor ardesias, quando le Conilio Blanc interrumpeva: Inimportante, vostre Majestate vole dicer, naturalmente,” ille diceva multo respectuosemente, ma corrugante le fronte e grimassante pro ille durante que parlava.

“Inimportantissime, naturalmente, io vole dicer,” le Rege hastivemente diceva, e continuava pro se mesme in basse voce, “importante—inimportante—inimportante—importante—” como si ille essayava qual parola sonava melio.

Alcun juratos transcribeva “importante”, e alteres “inimportante”. Alice poteva vider lo, perque illa era assatis presso pro leger lor ardesias; “ma illo non importa ulle,” illa pensava con se mesme.

“A iste momento le Rege, qui habeva essite pro alcun tempore occupate scribente sur su quaderno, vociferava “Silentio!” e legeva in alte voce de su libro, “Regula Quaranta-quatro. Tote le personas plus alte que un kilometro debe lassar le corte.”

Totes reguardava Alice.

“Io non es un kilometro alte,” diceva Alice.

“Vos es,” diceva le Rege.

“Quasi duo kilometros alte,” addeva le Regina.

“Guai, io non exira, comocunque,” diceva Alice: “in ultra, illo non es un regula regular: vos lo inventava justo ora.”

“Illo es le regula plus vetule del libro,” diceva le Rege.

“Tunc illo deberea esser le Numero Un,” diceva Alice.

Le rege deveniva pallide, e claudeva su quaderno hastivemente. “Considera vostre verdicto,” ille diceva al juratos, in un voce basse e tremule.

“Il ha plus evidentias a venir ancora, per favor vostre Majestate,” diceva le Conilio Blanc, saltante hastivemente: “iste papiro ha justo essite recolligite.”

“Que ha in illo?” diceva le Regina.

“Io non lo ha aperite ancora,” diceva le Conilio Blanc; “ma illo sembla esser un littera, scribite per le prisionero a—a alcuno.”

“Naturalmente debe esser assi,” diceva le Rege, “a minus que illo era scribite a necuno, le qual non esserea normal, nonne?”

“A qui illo es adressate?” diceva un jurato.

“Illo non es adressate del toto,” diceva le Conilio Blanc: “in facto, il ha nihil scribite in le latere externe.” Ille displicava le papiro durante que parlava, e addeva “Illo non es un littera in fin: illo es un serie de versos.”

“E il es le calligraphia del prisionero?” demandava un altere jurato.

“No, non es,” diceva le Conilio Blanc, “e illo es le cosa plus estranie de illo.” (Tote le juratos semblava confuse.)

“Ille debe haber imitate le calligraphia de alcuno altere,” diceva le Rege. (Tote le juratos resplendeva novemente.)

“Per favor vostre Majestate,” diceva le Valet, “io non lo scribeva, e illes non pote provar que il era io: il non ha nomine signate in basso.”

“Si tu non lo signava,” diceva le Rege, “illo solmente face le problema pejor. Vos debe haber volite alcun maleficio, o alteremente vos haberea signate vostre nomine tal como facerea un homine honeste.”

Il habeva un colpar de palmas general applaudente le: il era le prime cosa vermente astute que le Rege habeva dicite ille die.

“Illo prova le culpa de ille, naturalmente,” diceva le Regina: “tunc, trencha le—”

“Illo non prova qualcosa!” diceva Alice. “Guai, vos non sape al minus super que le versos concerne!”

“Lege los,” diceva le Rege.

Le Conilio Blanc mitteva lor oculares. “Per ubi debe io comenciar, per favor vostre Majestate?” ille demandava.

“Comencia per le comencio,” le Rege diceva, multo seriosemente, “e continua usque arrivar al fin: tunc cessa.”

“Il habeva un silentio mortal in le corte, durante que le Conilio Blanc legeva iste versos:—

“Quando con illa tu era

      Super me tu relata:

Illa apprecia mi maniera,

      Ma dice que io non nata.

Ille conta qu’io non iva

      (Nos sape qu’il es ver):

E si illa discoperiva,

     Que de tu iva esser?

Un illes donava le

     Duo io la donava;

Ben qu’illos era de me,

     A te illos retornava.

Si illa o yo era

     Mittit’ in ill’ affaire,

On fide que tu libera,

     Justo como debe ser.

Io pensava que tu era

     (Ant’ illa haber l’accesso)

Obstaculo que onera

     Que nos habe le successo

Non lassa ille saper

     que illa le ha amate

Le secreto debe ser

     multo ben guardate.”

“Illo es le plus importante testimonio que nos ha ancora audite,” diceva le Rege, fricante su manos; “dunque ora lassa que le juratos—”

“Si qualcunque uno de illes pote explicar lo,” diceva Alice (illa habeva crescite tanto in le ultime minutas que illa non habeva ulle timor de interrumper le), “Io le darea un moneta. Io crede que il non ha un unic atomo de signification in illo.”

Tote le juratos lo scribeva, sur lor ardesias, “Illa crede que il non ha unic atomo de signification in illo,” ma necun de illes tentava explicar le papiro.

“Si il non ha signification in illo,” diceva le Rege, “illo nos salva de un mundo de problemas, vos sape, per que non es plus necessari trovar alcun. E ancora io non sape si il non ha de facto,” ille continuava, extendente le versos sur su geniculos, e reguardante los con un sol oculo; “Il me sembla que io pote vider alcun signification in illos, post toto. ‘—ma dice que io non nata—’ vos non nata, nonne?” ille addeva, tornante se al Valet.

Le Valet balanciava su capite tristemente. “Esque io sembla poter?” ille diceva. (Le responsa certemente era no, essente ille facite integremente de carton.)

“Toto correcte, usque ora,” diceva le Rege; e ille continuava murmurante le versos a se mesme: “‘Nos sape qu’il es ver’—es le juratos, naturalmente—‘E si illa discoperiva’—debe esser le Regina—‘Que de tu iva esser?’—De facto, que va esser!—‘Un illes donava le, duo io la donava’—guai, debe esser lo que ille faceva con le tortas, vos sape—”

“Ma illo continua ‘A te illos retornava’,” diceva Alice.

“Guai, ibi es illos!” diceva le Rege triumphantemente, punctante al tortas sur le tabula. “Nihil pote esser plus clar que illo. Tunc novemente—‘Ant’ illa haber l’accesso’—tu non jammais habeva accessos, mi cara, io pensa” ille diceva al Regina.

“No, jammais!” diceva le Regina, furiosemente, jectante un tintiera in le Lacerta durante que illa parlava. (Le infortunate Billetto habeva desistite de scriber sur su ardesia con le digito, perque ille trovava que illo non faceva ulle marca; ma ille ora hastivemente recomenciava, usante le tinta, que stillava per su facie, durante que il durava.)

“Alora ille parolas es inaccessibile,” diceva le Rege, reguardante circum le corte con un surriso. Il habeva un silentio mortal.

“Illo es un joco de parolas!” le Rege addeva iratemente, e totes rideva. “Lassa le juratos considerar lor verdicto,” le Rege diceva, per circa le vigesime vice ille die.

“No, no!” diceva le Regina. “Le sententia primo—le verdicto postea.”

“Illo es un complete absurdo!” diceva Alice in alte voce. “Le idea de haber le sententia primo!”

“Tene le lingua!” diceva le Regina, deveniente purpuree.

“Io non!” diceva Alice.

“Trencha le capite de illa!” le Regina vociferava al maximo de su voce. Necuno se moveva.

“Qui se importa con vos?” diceva Alice (illa habeva crescite a su altura normal a iste tempore). “Vos es nihil plus que un joco de cartas!”

Con isto tote le joco de cartas se levava al aere, e veniva volante verso illa; illa dava un parve crito, medietate de espavento e medietate de cholera, e essayava batter los pro disviar los, e subito se trovava jacite sur le banca, con su capite sur le gremio de su soror, qui mansuetemente brossava foras alcun folios sic que habeva cadite del arbores sur su capite.

“Evelia, car Alice!” diceva su soror. “Guai, que longe somno tu habeva!”

“Oh, io habeva un sonio curiosissime!” diceva Alice. E illa narrava a su soror, tanto ben como illa poteva memorar lo, tote ille Aventuras estranie de illa que tu justo legeva; e, quando illa terminava, su soror la basiava, e diceva “Illo esseva un sonio curiosissime, cara, certemente; ma ora curre pro tu the: il deveni tarde.” Tunc Alice se levava e vadeva currente, pensante durante illa curreva, le melior que illa poteva, que sonio meraviliose habeva essite.

Ma su soror que era ancora sedite justo como illa la habeva lassate, reposante su capite con le mano, reguardante le sol ponente, e pensante al parve Alice e tote su Aventuras meraviliose, usque illa tamben comenciava a dormir post un tempore, e isto esseva su sonio:—

Primo, illa soniava super le parve Alice: un vice novemente le manos minuscule de illa era appoiate sur su geniculos, e oculos alacre de illa reguardava le sues—illa poteva audir le plure tonos de su voce, e vider ille maniera peculiar de jectar le capite pro tener a retro le capillos errante que sempre revenirea sur su oculos— e si tosto que illa ascoltava, o semblava ascoltar, tote le loco circum illa deveniva vivente con le creaturas estranie del sonio de su sororetta.

Le herba alte susurrava al pedes de illa quando le Conilio Blanc passava currente—le Mus espaventate passava projectante le aqua del stagno vicin—illa poteva audir le strepito del tassas de the quando le Lepore de Martio e su amicos condivideva lor interminabile repasto, e le voce acute del Regina ordinante de tempore in tempore le execution de un infortunate invitato—un altere vice le bebe-porco sternutava sur le geniculo del Duchessa, durante que le plattos e scutellas se rumpeva presso illes—un altere vice le crito acute del Grypho, un altere vice le stridulation del stilo del Lacerta sur le ardesia e le suffocation del porcos de India supprimite plenava le aere, miscite con le singulto del povre Tortuca False.

Alora illa era sedite, con le oculos claudite e quasi credeva illa mesme esser in le Pais del Meravilias, ben que illa sapeva que il bastava que illa los reaperiva, e tote le enoiose realitate revenirea—le herba susurrarea solmente a causa del vento, e le stagno murmurarea solmente al undular del juncos—le strepito del tassas de the devenirea le tintinnar del campanas del oves, e le critos acute del Regina cambiarea al voce del puero pastor—e le sternutation del bebe, le crito acute del Grypho, e tote le altere ruitos peculiar, devenirea (illa sapeva) le clamor confuse del campos occupate del ferma—durante que le mugito del boveria a distantia prenderea le loco del singultos pesate del Tortuca False.

In fin, illa imaginava iste mesme sororetta sue, in le futuro, essente un femina adulte; e como illa conservarea, transverso tote su annos de maturitate, le corde simple e amabile de su infantia; e como illa reunirea circum illa altere parve infantes, e como facerea le oculos de lores brillante e alacre con un conto tantissime estranie, forsan con le sonio de un Pais de Meravilias de tante tempore retro; e como illa complacerea de lor afflictiones simple e gauderea de lor joias simple, rememorante su proprie infantia, e le dies felice de estate.

LE FIN

Notas:

• Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
• Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2018, tote le derectos de iste traduction es reservate.

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 11. Qui Ha Robate le Tortas?

  (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe hic: 10. Le Quadrilla de Langustas)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

11. Qui Ha Robate le Tortas?

Le Rege e Regina de Cordes era sedite super lor thronos quando illes arrivava, con un grande multitude attruppate circum illes—avettos e bestias de tote sorta, e tamben tote le joco de cartas: le Valet stava ante illes, incatenate, con un soldato a cata latere pro guardar le; e presso le Rege era le Conilio Blanc, con un trompetta in un mano, e un rolo de pergamena in le altere. In le medio del corte era un tabula, con un large platto de tortas super illo: illos semblava tanto deliciose, que solmente reguardar los faceva Alice haber plus fame—“Io volerea que illes finiva tosto le judicio,” illa pensava, “e comenciava a servir le buffet!” Ma il semblava que illo habeva nulle chance de occurrer; tunc illa comenciava a reguardar toto circum illa pro facer passar le tempore.

Alice non habeva jammais essite in un corte de justitia anteriormente, ma illa habeva legite super illo in le libros, e illa era assatis contente de discoperir que illa sapeva le nomine de quasi toto ibi. “Ille es le judice,” illa se diceva, “a causa de su magne perrucca.”

Le judice, a proposito, era le Rege; e, como ille portava su corona super le perrucca (reguarda le frontispicio si tu vole saper como ille lo faceva), ille non semblava del toto confortabile, e certemente illo non iva occurrer.

“E illo es le tribuna de juratos,” pensava Alice; “e ille dece-duo creaturas,” (illa era obligate a dicer “creaturas” perque, vide tu, alcunes de illos era animales, e alteres era aves), “Io suppone que illes es le membros del jury.” Illa repeteva iste ultime parola duo o tres vices pro se mesme, essente assatis prude de illo: perque illa pensava, e con ration, que pochissime pueras de su etate sapeva de facto le significato de illo. Totevia, “juratos” servirea tanto ben equalmente.

Tote le dece-duo juratos scribeva occupatemente super lor ardesias. “Que face illes?” Alice susurrava al Grypho. “Illes non pote scriber qualcosa, ante que le judicio comencia.”

“Illes scribe lor nomines,” le Grypho susurrava in responsa, “per timer oblidar los ante le fin del judicio.”

“Que stupiditate!” Alice comenciava in un voce alte indignate; ma illa cessava hastivemente, perque le Conilio Blanc exclamava “Silentio in le corte!” e le Rege mitteva su oculares e reguardava anxiosemente circum, pro distinguer qui parlava.

Alice poteva vider, tanto ben como si illa reguardava per super lor humeros, que tote le juratos scribeva “Que stupiditate!” in lor ardesias, e illa poteva ancora perciper que uno de illes non sapeva como scriber “stupiditate”, e que ille ha debite demandar que su vicino le contava. “In un magne confusion essera lor ardesias, usque le judicio terminar!” pensava Alice.

Uno del juratos habeva un stilo que stridulava. Isto, naturalmente, Alice non poteva supportar, e illa circuiva le corte e arrivava detra ille, e multo tosto trovava un opportunitate de levar le stilo. Illa lo faceva tanto rapidemente que le povrette jurato (ille era Bill, le Lacerta) non poteva perciper del toto lo que habeva devenite de illo; dunque, post perquirer lo ubique, ille era obligate a scriber con un digito pro le resto del die; e isto de nihil serviva, perque illo lassava nulle marca super le ardesia.

“Heraldo, lege le accusation!” diceva le Rege.

Post isto le Conilio Blanc sufflava tres sonos al trompetta, e tunc disrolava le rolo de pergamena, e legeva:—

“Le Tortas que le Regina coceva

       In ille jorno de estate

Le Valet de Cordes tosto prendeva

       E lontan los ha portate!”

“Considera vostre verdicto,” le Rege diceva al jury.

“Non ancora, non ancora!” le Conilio hastivemente interrumpeva. “Il debe haber multissime cosas ante illo!”

“Appella le prime teste,” diceva le Rege; e le Conilio Blanc sufflava tres sonos a su trompetta, e vocava “Prime teste!”

Le prime testimonio era le Cappellero. Ille arrivava con un tassa de the in un mano e un morsello de pan al butyro in le altere. “Pardona me, vostre Majestate,” ille comenciava, “pro haber apportate istos; ma io non habeva ancora terminate mi the quando io esseva convocate.”

“Vos deberea haber terminate,” diceva le Rege. “Quando vos comencia?”

Le Cappellero reguardava le Lepore de Martio, qui le habeva sequite al corte, bracio in bracio con le Muscardino. “Le dece-quatro de Martio, io pensa il era,” ille diceva.

“Le dece-cinque,” diceva le Lepore de Martio.

“Le dece-sex,” diceva le Muscardino.

“Scribe lo,” le Rege diceva al jury; e le jury avidemente scribeva tote le tres datas sur lor ardesias, e tunc los summava e faceva le prova del novem.

“Retira vostre cappello,” le Rege diceva al Cappellero.

“Illo non es mie,” diceva le Cappellero.

“Robate!” le Rege exclamava, tornante se al jury, qui instantaneemente faceva un memorandum del facto.

“Io los guarda pro vender,” le Cappellero addeva como un explication. “Necun de illos es mie. Io es un cappellero.”

Hic le Regina mitteva su oculares, e comenciava reguardar fixemente le Cappellero, qui deveniva pallide e agitate.

“Da vostre testimonio,” diceva le Rege; “e non sia nervose, o io habera vos executate presto.”

Isto non semblava incoragiar le teste del toto: ille se balanciava de un pede al altere, reguardante anxiosemente le Regina, e in su confusion ille mordeva un large morsello del tassa de the in vice del pan al butyro.

Justo a ille momento Alice sentiva un sensation multo curiose, que la intricava multissimo fin que illa discerneva lo que eveniva: illa comenciava a crescer novemente, e illa pensava primemente a levar se e lassar le corte; ma al repensar illa decideva remaner ubi illa era durante que habeva satis de spatio pro illa.

“Io volerea que tu non me premeva tanto,” diceva le Muscardino, que era sedite vicino a illa. “Io apena pote respirar.”

“Io non pote evitar,” diceva Alice multo mansuetemente: “Io cresce.”

“Tu non deberea crescer hic,” diceva le Muscardino.

“Non dice fatuitates,” diceva Alice plus harditemente: “tu sape que tu cresce tamben.”

“Si, ma io cresce a un rata rationabile,” diceva le Muscardino: “non de ille maniera absurde.” E ille se levava con multo mal humor e transversava al altere latere del corte.

Tote iste tempore le Regina non habeva jammais lassate de reguardar fixemente le Cappellero, e, justo quando le Muscardino transversava le corte, illa diceva, a un del officieros del corte, “Apporta me le lista de cantores in le ultime concerto!” lo que faceva le miserabile Cappellero tremular tanto que faceva su duo pedes se liberar del scarpas.

“Da vostre testimonio,” le Rege repeteva in cholera, “o io habera vos executate, sia vos nervose o non.”

“Io es un povre homine, vostre Majestate,” le Cappellero comenciava, in un voce tremule, “e io non habeva comenciate mi the—circa de minus de un septimana retro—e con le pan al butyro deveniente tanto magre—e le tintinnar del the—”

Le tintinnar de que? Diceva le Rege.

“le tintinnar comenciava con le the,” le Cappellero respondeva.

“Evidentemente que tintinnar comencia con T!” diceva le Rege diceva acutemente. “Vos pensa que io es stupide? Continua!”

“Io es un povre homine,” le Cappellero continuava, “e multe cosas tintinnava post illo—ma le Lepore de Martio diceva que—”

“Io non!” le Lepore de Martio interrumpeva in grande haste.

“Tu diceva!” diceva le Cappellero.

“Io lo denega!” diceva le Lepore de Martio.

“Ille lo denega,” diceva le Rege: “lassa foras ille parte.”

“Guai, comocunque, le Muscardino diceva que—” le Cappellero continuava, reguardante anxiosemente circum pro vider si tamben ille lo denegarea; ma le Muscardino denegava nihil, essente profundemente addormite.

“Post illo,” continuava le Cappellero, “Io trenchava un poco plus de pan al butyro—”

“Ma que diceva le Muscardino?” uno del juratos demandava.

“Illo io non memora,” diceva le Cappellero.

“Vos debe memorar,” remarcava le Rege, “o io habera vos executate.”

Le miserabile Cappellero lassava cader su tassa de the e su pan al butyro, e se abassava sur un sol geniculo. “Io es un povre homine, vostre Majestate,” ille comenciava.

“Vos es un povrissime orator,” diceva le Rege

Hic un del porcos de India rideva, e era immediatemente supprimite per le officieros del corte (E como illo es un parola difficile, io te explicara como illo eveniva. Illes habeva un large sacco de canevas, que se nodava al bucca con cordas: intra illo illes mitteva le porco de India, per le capite, e tunc sedeva super illo.)

“Io gaude de poter vider les faciente lo,” pensava Alice. “Io ha legite tante vices in le jornales, al fin del judicios, ‘Il habeva alcun tentativa de applauso, que era immediatemente supprimite per le officieros del corte’, e io non comprendeva jammais lo que illo voleva dicer usque ora.”

“Si illo es toto que vos sape super illo, vos debe lassar cader,” continuava le Rege.

“Io non pote cader plus,” diceva le Cappellero: “Io jam es sur le solo.”

“Tunc vos debe seder se,” le Rege respondeva.

Hic le altere porco de India rideva, e era supprimite.

“Guai, con illo es finite le porcos de India!” pensava Alice. “Ora nos debe continuar melio.”

“Io apena habeva terminate mi the,” diceva le Cappellero, con un reguardo anxiose al Regina, qui legeva le lista de cantores.

“Vos debe ir,” diceva le Rege, e le Cappellero exiva currente le corte, sin mesmo attender un tempore pro mitter su scarpas.

“—e trencha su capite ibi foras,” le Regina addeva a un del officieros; ma le Cappellero ja era foras de vista ante que le officiero poteva arrivar al porta.

“Appella le proxime teste!” diceva le Rege.

Le proxime teste era le cocinera del Duchessa. Illa portava le cassa de pipera in le mano, e Alice poterea sponder qui era illa, mesmo ante que illa entrava le corte per le maniera que tote le personas presso le porta comenciava sternutar al mesme tempore.

“Da vostre testimonio,” diceva le Rege.

“Io non dara,” diceva le cocinera.

Le Rege reguardava anxiose al Conilio Blanc, qui diceva, in un voce basse. “Vostre Majestate debe contra-interrogar iste teste.”

“Ben, si io debe, io debe,” le Rege diceva con un aere melancholic, e, post cruciar le bracios e corrugar le fronte pro le cocinera usque su oculos era quasi coperite, ille diceva, in un voce profunde, “De que era facite le tortas?”

“Pipera, principalmente,” diceva le cocinera.

“Melassa,” diceva un voce somnolente detra illa.

“Arresta ille Muscardino!” le Regina vociferava. “Decapita ille Muscardino! Retira ille Muscardino del corte! Supprime le! Punge le! Avelle su mustachios!”

Pro alcun minutos tote le corte era in confusion, faciente exir le Muscardino, e, al tempore que illes habeva se arrangiate novemente, le cocinera habeva disparite.

“Poco importa!” diceva le Rege, con un aere de grande alleviation. “Appella le proxime teste.” E, ille addeva, in un susurro al Regina, “Vermente, mi cara, vos deberea contra-interrogar le proxime teste. Illo ben face mi fronte doler!”

Alice observava le Conilio Blanc durante que ille examinava le lista, sentiente se multo curiose de vider qui esserea le proxime teste, “—perque illes non ha multe evidentias ancora,” illa se diceva. Imagina le surprisa de illa, quando le Conilio Blanc legeva, fortiante al maxime su acute e basse voce, le nomine “Alice!”

(Continua postea...)

Notas:

• Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
• Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2018, tote le derectos de iste traduction es reservate.