Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 2. Le Stagno de Lacrimas

 (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe ci: 1. Intra le Cavo de Conilio)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

2. Le Stagno de Lacrimas 

‘De plus in plus curiosissime!’ clamava Alice (illa era tanto surprisa, que per le momento illa realmente oblidava como parlar bon interlingua); ‘ora io me extende como le plus grande telescopio que jammais existeva! Adeo, pedes!’ (perque quando illa reguardava su pedes in basso, illos semblava esser quasi foras de vista, de tanto que se distantiava). ‘Oh, mi povre pedettos, io me demanda qui los vestira vostre scarpas e calceas ora, caros? Io es secur que io non potera! Io essera multissimo distante pro turbar me con vos: vos debe arrangiar se in le melior maniera que vos pote;—ma io debe esser gentil con illos,' pensava Alice, 'o forsan illos non ambulara le cammino que io vole ir! Lassa me vider: io los dara un nove par de bottas tote Natal.'

E illa continuava planante con se mesme como illa lo facerea.‘Illos deberea ir per le currero,’ illa pensava ‘e como comic il semblara, inviar presentes al p­roprie pede de alcuno! E quanto original le adresses parera!

     Honorabile Sr. Pede Derecte de Alice
       Le tapete,
         presso Le Guardafoco,
           (con amor de Alice).

Oh vita, qual nonsenso io parla!’

Justo tunc su capite colpava le tecto del sala: de facto illa era ora multo plus de novem pedes [tres metros] alte, e illa presto prendeva le parve clave aurate e se hastava a ir al porta del jardin.

Povre Alice! Il era le melior que illa poteva facer, jacer in le solo de un latere e mirar le jardin al altere con un oculo; ma le sperantia de transversar lo era minor que jammais: illa se sedeva e comenciava a plorar de nove.

‘Tu deberea avergoniar se de se mesme.’ diceva Alice, ‘un puera grande como te,’ (illa securmente poteva dicer isto), ‘restar plorante de iste maniera! Stoppa iste instante, Io te manda!’ Ma illa continuava in le mesme maniera, plorante gallons de lacrimas, usque il habeva un large stagno circum illa, circa quatro pollices [dece centimetros] profunde e attingente le parte inferior del sala.

Post un tempore illa audiva un parve ambular de pedes a distantia, e illa hastivemente siccava su oculos pro vider lo que veniva. Il era le Conilio Blanc qui retornava, splendidemente vestite, con un par de blanc guantos de pelle de capretto in un mano e un grande flabello in le altere: ille veniva trottante multissimo hastive, murmurante a se mesme durante que ille veniva, ‘Oh! le Duchessa, le Duchessa! Oh! que illa non deveni feroce si io la habeva facte attender!’ Alice se sentiva tanto desperate que illa era preste a demandar adjuta de qualcuno; dunque, quando le Conilio veniva presso illa, illa comenciava, in un basse e timide voce, ‘Si il vos place, senior—' Le Conilio se supersaltava abruptemente, laxava le guantos blanc e le flabello, e escappava intra le obscuritate tanto rapido como ille poteva ir.

 Alice prendeva le flabello e le guantos, e, post que le sala era multo calide, illa flabellava tote le tempore durante que parlava: ‘Vita, vita! Quanto bizarre toto es hodie! E heri le cosas eveniva tanto usual. Io me demanda si io ha essite cambiate in le nocte? Lassa me pensar: era io le mesme quando io me levava iste matino? Io quasi pensa que io pote memorar de sentir me differente. Ma si io non es le mesme, le proxime question es, Qui realmente es io? Ah, illo es le grande enigma!’ E illa comenciava a reflecter super tote le pueros que illa cognosceva que era del mesme etate que illa, pro vider si illa poterea haber essite cambiate pro alcun de illes.

‘Io es secur que io non es Ada,’ illa diceva, ‘perque su capillo ha ille longe buclas, e le mie non ha buclas del toto; e io non es secur si io pote esser Mabel, perque io sape super tote le sorta de cosas, e illa, oh! illa sape tanto poco! In ultra, illa es illa, e io es io, e—oh vita, que confuse toto es! Io essayara si io sape tote le cosas que io soleva saper; Lassa me vider: quatro vices cinque es dece-duo, e quatro vices sex es dece-tres. E quatro vices septe es—oh vita! Io nunquam arrivara al vinti de iste maniera. Totevia, le Tabella de Multiplication non importa tanto: que nos essaya Geographia. London es le capital de Paris, e Paris es le capital de Roma, e Roma—no, toto illo es errate. Io es certe! Io debe haber essite cambiate pro Mabel! Io essayara dicer “Como le parve—” e illa cruciava le manos sur su gremio como se diceva un lection, e comenciava a recitar lo, ma su voce sonava rauc e estranie, e le parolas non veniva del mesme maniera que illos soleva:—

     'Como le parve crocodilo
      Ostenta le cauda que ama,
      E mana le aquas del Nilo
      Sur cata aurate squama!

      Quanto allegre illo sembla surrider,
      Quando aperi su ungulas nettemente,
      E le parve pisces va cognoscer
      Su dulce maxilla surridente!'

‘Io es secur que illos non son le parolas correcte,’ diceva le povre Alice, e su oculos se plenava de lacrimas de nove durante que illa continuava, ‘Io debe esser Mabel depost toto, e io debera partir e habitar in ille casetta stricte, e habera quasi nulle joculo con que jocar, e oh! multissime lectiones a apprender! No, io prendeva un resolution sur illo; si io es Mabel, io remanera hic in basso! De nihil servira illes ponente lor capites a basso e dicer “Veni hic supra de nove, car mie!” Io solo mirara supra e dicera “Qui es io tunc? Dice me primo, e tunc, si il me place esser ille persona, io ascendera: si non, io remanera hic in basso usque io esser alcun altere persona”—ma, oh vita!’ clamava Alice, con un subite eruption de lacrimas, ‘Io desira que illes pone lor capites a basso’ Io es vermente fatigate de esser completemente sol hic!’

Post dicer isto, illa reguardava su manos, e era surprise de vider que illa habeva ponite un del parve guantos blanc del Conilio durante que illa parlava. ‘Como pote io haber facte illo?’ illa pensava, ‘Io debe haber diminuite de nove.’ Illa se levava e vadeva al tabula pro mensurar se per illo, e trovava que, tanto certe como illa poteva precisar, illa era ora circa duo pedes [sexanta centimetros] alte, e continuava a reducer rapidemente: illa tosto discoperiva que le causa de isto era le flabello que illa prendeva, e illa lo laxava hastivemente, justo a tempore de evitar reducer se completemente.

‘Io escappava per poco!’ diceva Alice, multissime stupefacte con le subite cambio, ma gaudeva mul
to de trovar que ancora existeva; ‘e ora al jardin!’ e illa curreva con tote velocitate retornante al parve porta: ma, guai! Le portetta era claudite de nove, e le clavetta aurate jaceva sur le tabula de vitro como antea, ‘e le cosas son pejor que jammais,’ pensava le parve puera, ‘perque io jammais era tanto parve como illo, jammais! E io declara que illo es troppo mal, assi illo es!

Post illa dicer iste parolas su pede glissava, e in le instante sequente, splash! Illa era usque su mento intra le aqua salate. Su prime idea era que illa de alcun maniera cadeva intra le mar, ‘e in ille caso io pote retornar per le ferrovia,’ illa se diceva. (Alice habeva essite in le litore un vice in su vita, e habeva arrivate a un conclusion general, que ubicunque tu va in le costa de Anglaterra tu trovara un grande quantitate de machinas de banio in le mar, alcun pueros fodente le arena con palettas de ligno, tunc un fila de albergos, e detra illos un station ferroviari.) Totevia, illa tosto comprendeva que illa era in le stagno de lacrimas que illa habeva plorate quando illa era novem pedes [tres metros] alte.

‘Io desirarea que io non habeva plorate tanto!’ diceva Alice, durante que illa natava, essayante trovar como exir. ‘Io essera punite per illo ora, io suppone, necante me in mi proprie lacrimas! Illo essera un cosa bizarre, securmente! Totevia, toto es bizarre hodie.’

Justo tunc illa audiva alcun cosa projectante le aqua del stagno a poc distantia, e illa natava plus presso a comprender lo que illo era: primo illa pensava que illo debeva esser un morsa o hippopotamo, ma tunc illa memorava como parve illa era ora, e illa tosto comprendeva que il era solmente un mus que habeva glissate intra ibi como illa.

‘Servirea de alcun cosa, ora,’ pensava Alice, ‘parlar con iste mus? Toto es tanto extraordinari hic in basso, que io poterea pensar que il es multo probabile que ille pote parlar: comocunque il non ha damno in essayar.’ Dunque illa comenciava: ‘O Mus, sape vos como exir de iste stagno? Io es multo fatigate de natar per hic, O Mus!’ (Alice pensava que iste debeva esser le maniera correcte de se parlar con un mus: illa habeva nunquam facte tal cosa antea, ma illa memorava haber viste in le Grammatica Latin de su fratre. ‘Un mus—de un mus—a un mus—un mus—O mus!') Le mus la reguardava assatis inquisitivemente, e la semblava batter le palpebras de un de su oculettos, ma illo diceva nihil.

‘Forsan illo parla altere idioma,’ pensava Alice; io sponde que illo es un mus francese, que veniva con Guilhelmo le Conquisitor.’ (Perque, con tote su cognoscentia de historia, Alice non habeva un notion multo clar de quante tempore retro qualcosa habeva evenite.) Dunque illa comenciava de nove: ‘Ou est ma chatte?’ le qual era le prime phrase in su libro scholar. Le Mus dava un salto subite exiente del aqua, e semblava fremer pavorosemente ubique. ‘Oh io vos roga pardono!’ clamava Alice hastivemente, timente que illa habeva ferite le sentimentos del povre animal. ‘Io oblidava completemente que il non vos place cattos.’

‘Non place cattos!’ clamava le Mus, in un voce passionate e stridente. ‘Il vos placerea cattos si vos era io?’

‘Ben, forsan no,’ diceva Alice in un tono consolatori: ‘Non vos irrita con illo. E ancora io desira que io vos poteva monstrar nostre catta Dinah: io pensa que vos prenderea un dilection a cattos si vos poteva cognoscer solmente illa. Illa es un cosa quiete assi adorabile,’ Alice continuava a parlar, medio con se mesme, durante que natava pigremente per le stagno, ‘e illa sede presso al foco ronronante assi bellemente, leccante su patas e lavante su facie—e illa es un cosa suave assi agradabile de curar— e illa es un maestro in attrappar muses.—oh, io vos roga pardono!’ clamava Alice de nove, perque iste vice le Mus se ericiava per ubique, e illa se sentiva certe que illo vermente se offendeva. ‘Nos non parlara plus sur illa si vos prefere que non.’ 

‘Nos non parlara?’ clamava le Mus, qui tremeva usque le fin de su cauda. ‘Como si io parlarea super tal subjecto! Nostre familia sempre odiava cattos: cosas horrende, basse e vulgar! Non me lassa audir iste nomine de nove!

‘In veritate, io non parlara! diceva Alice, in un grande haste a cambiar le subjecto del conversation. ‘Esque vos—esque vos ama—vos ama—canes?' Le Mus non respondeva, dunque Alice continuava avidemente: 'Il ha un canetto assi agradabile presso nostre casa, le qual me placerea monstrar vos! Un terrier de oculos brillante, vos sape, con oh, longe pilos crispe brun! E illo reporta cosas quando on los jecta, e illo se erige e roga le dinar, e tote le sorta de cosas—io non memora le medietate de illos— e illo pertine a un fermero, vos sape, e ille dice que illo es assi utile, ille vale cento libras! Ille dice que illo occide tote le rattos e—oh vita!' clamava Alice in un tono afflicte, ‘io time que io lo offendeva de nove!’ Perque le Mus natava distantiante se de illa tanto ben como illo poteva ir, e faceva un commotion considerabile in le stagno durante que illo vadeva.

Dunque illa vocava blandemente depost illo, ‘Car Mus! Retorna hic, e nos non parlara plus sur cattos ni canes, si illos non vos place!’ Quando le Mus audiva isto, ille se tornava e natava lentemente verso illa: su facie era assatis pallide (de passion, Alice pensava), e illo diceva in un basse voce tremule, ‘Que nos arriva al ripa, e tunc io vos contara mi historia, e vos comprendera per que io odia cattos e canes.’

Il jam era tempore de ir, perque le stagno deveniva assatis populate con le aves e altere animales que habeva cadite in illo: il habeva un Anate e un Dodo, un Lori e un Aquiletto, e plure altere creaturas curiose. Alice menava le cammino, e tote le gruppo natava al ripa.

(Continua postea...)

Notas:

• Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
• Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2016, tote le derectos de iste traduction es reservate.

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 1. Intra le Cavo de Conilio

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

1. Intra le Cavo de Conilio

Alice comenciava a sentir se multo fatigate de seder se con su soror sur le ripa, e de haber nihil a facer: un o duo vices illa habeva spiate le libro que su soror legeva, ma il non habeva picturas o conversationes in illo, ‘e de que servi un libro,’ pensava Alice ‘sin picturas o conversationes?’

Dunque illa ponderava in su proprie mente (tanto ben como illa poteva, perque le die calide la faceva sentir se multo somnolente e stupide), si le placer de facer un guirlanda de margaritas valerea le pena de levar se e colliger le margaritas, quando subito un Conilio Blanc con oculos rosate passava currente presso illa.

Il habeva nihil de tanto remarcabile in illo; ni Alice trovava tanto extraordinari audir le Conilio se dicer, ‘Oh vita! Oh vita! Io arrivara in retardo!’ (quando illa lo pensava multo postea, il occurreva a illa que deberea haber se meraviliate de isto, ma in ille tempore toto semblava assatis natural); ma quando le Conilio vermente tirava un horologio del tasca de su gilet, e lo reguardava, e tunc se hastava a sequer, Alice subito se poneva in pede, perque il fulgurava in su mente que illa nunquam habeva viste antea un conilio ni con un tasca in le gilet, ni con un horologio pro tirar de illo, e ardente de curiositate, illa curreva trans le campo post illo, e fortunatemente arrivava justo a tempore de vider lo saltar a basso intra un grande cavo de conilio sub le sepe.

In le instante sequente, a basso vadeva Alice post illo, sin considerar al minus un vice como realmente illa exirea de ibi.

Le cavo de conilio continuava recto como un tunnel pro alcun cammino, e tunc se inclinava subito a basso, tanto subito que Alice non habeva un momento pro pensar de stoppar se ante que illa se trovava cadente intra un puteo multo profunde.

O le puteo era multo profunde, o illa cadeva multo lentemente, perque illa habeva abundantia de tempore durante que descendeva pro reguardar circum illa e demandar se de lo que evenirea proximo. Primo, illa essayava mirar a basso e discerner lo que la advenirea, ma il era multo obscur pro vider qualcosa; tunc illa reguardava al lateres del puteo, e notava que illos era plenate con armarios e plancas de libros; hic e ibi illa videva mappas e picturas pense con cavilias. Illa prendeva un jarra de un del plancas durante que illa passava; illo era etiquettate como ‘MARMELADA DE ORANGE’, ma, a su grande disappunctamento, illo era vacue: il non la placeva laxar le jarra pro timor de occider alcuno, dunque succedeva in poner lo in un del armarios durante que illa cadeva preter illo.

‘Ben!’ se diceva Alice mentalmente, ‘post un cadita assi grande como iste, io pensara nihil de cader rolante le scalas! Quante brave illes tote me trovara in casa! Perque, io querelarea nihil, mesmo si io cadeva del alto del casa!’ (le qual era probabilemente ver.)

A basso, a basso, a basso. Finira nunquam le cadita! ‘Io me demanda quante millias io ha cadite usque ora?’ illa diceva in alte voce. ‘Io me approxima a alicubi presso le centro del terra. Lassa me vider: illo debe esser quatro milles millias a basso, io pensa—' (como tu vide, Alice habeva apprendite plure tal cosas in su lectiones in le classe scholar, e ben que iste non era un opportunitate multo bon pro ostentar su cognoscentia, perque il habeva necuno pro ascoltar la, repeter in alte voce ancora era un bon practica)’ — si, isto es circa le distantia correcte— ma tunc io me demanda, que Latitude o Longitude io attingeva?’ (Alice habeva nulle idea de que era Latitude o Longitude, ma pensava que illos era belle grande parolas a dicer.)

 

Tosto illa comenciava de nove. ‘Io me demanda si io cadera trans le integre terra! Quanto amusante il semblara surger inter personas que ambula con le capite a basso! Le Antipathias, io pensa—' (illa assatis gaudeva de que necuno ascoltava iste vice, viste que illo non sonava realmente como le parola correcte) '— ma io debera questionar les qual es le nomine del pais, nonne. Per favor, seniora, es hic Nove Zelanda o Australia?’ (e illa essayava facer un reverentia durante que illa parlava—imagina facer un reverentia durante que tu cade per le aere! Pensa que tu succede a facer lo?) ‘E qual pueretta ignorante illa pensara que io es pro haber questionate! No, io debe nunquam questionar: forsan io lo videra scripte alicubi.’

 

A basso, a basso, a basso. Il non habeva altere cosa a facer, dunque Alice tosto comenciava a parlar de nove. ‘Dinah me regrettara multo iste vespere! Io lo pensa!’ (Dinah era le catta) ‘Io spera que illes se memora de su platto de lacte al hora del the. Dinah mi car! Io desira que tu era hic in basso con me! Il ha nulle muses in le aere, io lo time, ma tu poterea attrappar un vespertilion, e illo es multo simile a un mus, nonne. Ma esque cattos mangia vespertiliones, io demanda?’ E ora Alice comenciava a sentir se assatis somnolente, e continuava a dicer se, in un maniera soniator, ‘Esque cattos mangia vespertiliones? Esque cattos mangia vespertiliones?’, e alcun vices, ‘Esque vespertiliones mangia cattos?’ perque, vide tu, como illa non poteva responder ambe questiones, il non importava le direction que illa los poneva. Illa sentiva que illa addormiva, e habeva justo comenciate a soniar que illa ambulava mano in mano con Dinah, e la diceva multo seriosemente, ‘Ora, Dinah, dice me le veritate, ja mangiava tu un vespertilion?’ quando subito, tomp! tomp! a basso illa se batteva verso un pila de ramettos e folios sic, e le cadita se finiva.

Alice ni un poco se feriva, e illa saltava ponente se in pede in un instante: illa mirava supra, ma toto era obscur in alto; ante illa esseva un altere longe passage, e le Conilio Blanc era ancora in vista, e illo se hastava a descender lo. Il non habeva un instante a perder: partiva Alice como le vento, e arrivava justo a tempore de audir lo dicer, durante que tornava un angulo, ‘Oh mi aures e mustachios, quanto tarde il deveni!’ Illa era presso detra illo quando illa tornava le angulo, ma le Conilio non era plus visibile: illa se trovava in un longe e basse sala, que era illuminate per un fila de lampas suspense del tecto

 

Il habeva portas circum tote le sala, ma illos tote era serrate; e post que Alice habeva percurrite tote le cammino de un latere al altere, essayante cata porta, illa ambulava tristemente per le centro, e se demandava como exir de ibi.

Subito illa trovava un tabuletta de tres gambas, tote facte de vitro solide; il habeva nihil sur illo excepte un minuscule clave aurate, e le prime pensata de Alice era que illo poterea pertiner a un del portas del sala; ma, qual pena! o le serraturas era troppo grande, o le clave era troppo parve, ma in omne caso illo non aperirea qualcunque de illos. Totevia, circulante un secunde vice, illa trovava un parve cortina que illa non habeva notate antea, e detra illo era un portetta circa dece-cinque pollices [quaranta centimetros] alte: illa essayava le clavetta aurate in le serratura e, a su grande delecto, illo capeva!

Alice aperiva le porta e discoperiva que illo menava a un parve passage, non major que un cavo de ratto: illa se geniculava e reguardava, trans le passage, le jardin plus adorabile que jammais on habeva viste. Quanto illa aspirava exir de ille sala obscur, e vagar inter ille lectos de flores splendide e ille fontanas fresc, ma illa non poteva al minus passar su capite trans le ostio del porta; ‘e mesmo si mi capite lo transversava,’ pensava le povre Alice, ‘il haberea multo poc utilitate si non lo transversa alsi mi humeros.’ Oh, io desira que io poteva recolliger me como un telescopio! Io pensa que io succederea, io solo debe discoperir como comenciar.’ Como tu vide, tante cosas extraordinari succedeva ultimemente, que Alice habeva comenciate a pensar que multo poc cosas de facto era vermente impossibile.

Il semblava que de nihil servirea attender presso le parve porta, dunque illa retornava al tabula, con alcun sperantia de trovar un altere clave sur illo, o al minus un libro de regulas pro recolliger personas como on face con telescopios: iste vice illa trovava un parve bottilia sur illo, (‘le qual certemente non era hic antea,’ diceva Alice,) e circum le collo del bottilia esseva un etiquetta de papyro, con le parolas ‘BIBE ME’ bellemente impresse sur illo in grande litteras.

Il era toto multo ben que illo diceva ‘Bibe me’, ma le sage parve Alice non lo facerea precipitatemente. ‘No, io lo reguardara primo,’ illa diceva, ‘e vider si on lo marcava “veneno” o non’; perque illa habeva legite plure belle historiettas super pueros qui habeva essite ardite, e devorate per bestias salvage e altere cosas displacentes, toto a causa de que illes non memorava le regulas simple que lor amicos los inseniava: per exemplo, que un attisator calide te ardera si tu lo prende per troppo tempore; e que si tu talia tu digito multo profundemente con un cultello, illo sole sanguinar; e illa non habeva jammais oblidate de illo, si tu bibe multo de un bottilia marcate ‘veneno,’ il es quasi certo que te malfacera, plus tosto o plus tarde.

Totevia, iste bottilia non era marcate ‘veneno,’ dunque Alice se aventurava a gustar lo, e trovante lo multo agradabile, (illo habeva de facto un tal sapor que misceva ceresia acre, crema anglese, ananas, gallina de India rostite, caramello, e toasts con butyro calide,) illa multo tosto lo bibeva toto.

Que sensation curiose!’ diceva Alice; ‘Io senti que io me recollige como un telescopio.’

E assi esseva de facto: illa habeva ora solmente dece pollices [vinte-cinque centimetros] alte, e su facie se reavivava a pensar que illa habeva ora le grandor juste pro transversar le portetta e arrivar al jardin adorabile. Primo, totevia, illa attendeva alcun minutos pro vider si illa se contraherea plus ultra: Illa se sentiva un poco nervose sur isto; ‘perque isto poterea finir, nonne,’ se diceva Alice, ‘con io disparente me completemente, como un candela. Io me demanda lo que io esserea tunc?’ E illa essayava imaginar lo que le flamma de un candela es post le candela se extingue, perque illa non poteva memorar jammais haber viste tal cosa.

Post un poco, discoperiente que nihil de plus eveniva, illa decideva ir al jardin immediatemente; ma, guai pro povre Alice! Quando illa arrivava al porta, illa trovava que illa habeva oblidate le clavetta aurate, e quando illa retornava al tabula pro illo, illa trovava que illa non plus poterea attinger lo; illa poteva vider lo assatis ben trans le vitro, e illa essayava su melior a scander un del gambas del tabula, ma illo era troppo lubric; e quando illa se habeva fatigate de essayar, le povretta se sedeva e plorava.

‘Va te, de nihil servi plorar de iste maniera! se diceva Alice, assatis severmente; ‘Io te consilia sortir iste minuta!’ Illa generalmente se dava multo bon consilios, (totevia illa multo rarmente los sequeva), e alcun vices illa se reprimendava tanto severmente que apportava lacrimas a su oculos; e un vice illa memorava de essayar batter in su proprie aures pro haber se fraudate in un joco de croquet que illa jocava contra se mesme, perque iste curiose puera amava finger que illa era duo personas. ‘Ma illo de nihil servi ora,’ pensava le povre Alice, ‘finger que io es duo personas! Per que, le poco que restava de me non suffice ni pro facer un persona presentabile!’

Tosto su oculos se dirigeva a un cassetta de vitro que jaceva infra le tabula: illa lo aperiva, e trovava in illo un torta multo parve, sur le qual le parolas ‘MANGIA ME’ era bellemente marcate con uvas sic. ‘Ben, io lo mangiara,’ diceva Alice, ‘e si illo me face major, io pote attinger le clave; e si illo me face minor, io pote reptar infra le porta; dunque de qualcunque maniera io arrivara al jardin, io non me importa lo que eveni!’

Illa mangiava un morsello, e se diceva anxiosemente, ‘Major o minor? Major o minor?’, prendente su mano sur le alto de su capite pro sentir si le altura augmentava o diminueva, e illa deveniva assatis surprise de sentir que illo remaneva le mesme: securmente, il es lo que generalmente eveni quando on mangia torta, ma Alice se habeva habituate tanto a expectar que cosas extraordinari eveni, que il semblava enoiose e stupide si le vita continuava de maniera commun.

Dunque illa se effortiava, e multo tosto terminava le torta. 

(Continua postea...)

Notas:

• Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
• Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2016, tote le derectos de iste traduction es reservate.